حکایت سرنوشت هرثمه در رکاب امیر المومنین علیه السلام

هرثمه بن ابی مسلم می‌گوید:

« من در مسیر صفین با امیرالمؤمنین همراه بودم، بعد از ظهر امام فرمان داد پیاده شوید، هیچ خبری از دشمن نبود، نزدیک رودخانه ای پیاده شدیم، شب را در بیابان ماندیم، آن شب امام عبادت وگریه‌ای عجیب می‌کرد، صبح من و لشکریان نماز را به امیرالمؤمنین علیه السلام اقتدا کردیم، امام سلام نماز را که داد از جلوی خود یک مشت خاک برداشتند و بوکردند و فرمودند: وای برتو ای خاک روز قیامت از تو اقوامی بیرون می‌آیند که در بهشت هستند و سپس با دست نشان داد گفت: اینجا جای غلطیدن عشاق است، اینجا پیاده می‌شوند.

من پرسیدم علی درباره چه کسی سخن می گوید؟ فرمود: از حسینم. بعد جنگ تمام شد و همه برگشتند.

زن من شیعه بود، به زنم گفتم که مولای تو خبر از غیب هم می دهد؟ زن گفت: هرچه امام علی می‌گوید حق و درست است.

بیست سال از این جریان گذشت و ما که بیست سال پیش در لشکر علی بودیم اکنون با لشکر ابن زیاد و شمر و عمرسعد و خولی به کربلا آمدیم، ناگهان یاد سخن همسرم افتادم که به من گفتک علی حق می‌گوید.

گفتم ای بدبخت چرا با آنان آمدی؟ به اسبم نهیب زدم کنار خیمه‌ها رفتم، ابی عبدالله خود درجنگ صفین بود، من را می‌شناخت، گفتم: یابن رسول الله من بیست سال کنار پدرت علی بودم این خاک را دید چنین مطلبی گفت.

حضرت فرمود: با ما هستی یا نه؟ گفتم: من نه با شما هستم نه با آنان، زن و بچه من درکوفه تنها هستند، اگرابن زیاد بفهمد که با تو هستم همسر و فرزندان مرا اذیت می‌کند. حضرت فرمود: پس راه باز است برو. هرثمه به اسب خود نهیبی زد و رفت و امام حسین علیه السلام را تنها گذاشت.» پس یک علت به دوزخ رفتن نماز نداشتن است.

ب:« وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ‏ الْمِسْكينَ » در عمر خود کسی را به کمک به تهیدستان و بیچارگان تشویق نکردیم. خداوند درقرآن آیه زیبایی دارد، اگر فراری هستید،« فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ » به طرف خدا فرار کنید، آغوش من باز است شما را قبول می کنم ،کجا می‌روید؟ من بالاترین پناهگاه هستم.

ج: «وَ كُنَّا نَخُوضُ‏ مَعَ الْخائِضينَ» به بهشتی‌ها می‌گویند: چه خوشی ها گذراندیم، اما نمی‌دانستیم پایان خوشی ‌ها به اینجا می رسد.

د : « وَ كُنَّا نُكَذِّبُ‏ بِيَوْمِ الدِّينِ ِ» هر کسی به ما گفت فکر قیامت باش به اوگفتیم قیامت دروغ است. از قیامت چه نصیب ما می‌ شود؟ قرآن بیشتراز دو هزار آیه درباره قیامت دارد.

حضرت نوح به امت خویش می‌فرمود: «إِنِّي أَخافُ‏ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظيمٍ‏ ٍ» ، من از عذاب بزرگ آن روز بر شما می‌ترسم. همه انبیا چنین گفتند وما از سخنان آنها می‌گوییم. خداوند می‌فرماید: بهشتی‌ها به دوزخیان می گویند: «فَما تَنْفَعُهُمْ‏ شَفاعَةُ الشَّافِعينَ» وساطت شفیعان درقیامت به حال آنان فایده ای ندارد.

چند روز سختی عبادات و روزه را تحمل می‌کنید، البته ما نیستیم که تحمل می‌کنیم خدا کمک می‌کند.

پروردگار در قرآن به انسان امان ‌نامه داد، وفرمود: « فَمَنْ‏ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ »، در قیامت هر کسی را از جهنم دورکنم در بهشت به سعادت رسیده است، خدایا ما تو را باور داریم، تمام هستی دلیل بر وجود تو است. تمامی سخنان پیامبر وائمه طاهرین علیهم السلام به جهت دلسوزی و خیرخواهی است، ما بر سختی روزه صبرکردیم، شب بیداری و انجام مستحبات را تحمل کردیم، این همه برای سعادت ابدی انسان است.