ابراهيم بن عباس مى گويد: هرگز حضرت امام رضا عليه السلام را نديدم كه با سخنش به كسى جفا كند و هرگز نديدم كه سخن كسى را پيش از آنكه به پايان آورد قطع نمايد و احدى را از نياز و حاجتى كه قدرت بر ادايش داشت ردّ نساخت و هرگز پايش را در برابر همنشينى دراز نكرد و هرگز احدى از غلامان و خدمتكارانش را ناسزا نگفت و هرگز نديدم كه آب دهان بيرون بيندازد و هرگز نديدم بخندد بلكه خنده اش تبسم بود.هرگاه به خلوت مى نشست و سفره غذايش را در برابرش مى نهادند، غلامان و حتى دربانان و كارگزاران را براى خوردن غذا با او بر سفره اش مى نشاندند، در شب كم خواب بود و بسيار شب زنده دار، اكثر شب هايش را از سر شب تا صبح بيدار بود، بسيار روزه مى گرفت و روزه اول و وسط و آخر ماه از او فوت نمى شد و مى فرمود: اين روزه [تمام ] روزگار است، صدقه و كار نيك پنهانى او بسيار بود وبيشتر صدقه و كار نيكش در شب هاى تاريك بود. كسى كه گمان كند در فضيلت مانند او را ديده، باورش نكنيد.
منبع : پایگاه عرفان
