جولانگاه شيطان‏

در ظاهر، ما از آسمان كوچك‏تريم، اما در باطن از آن بزرگ‏تريم، چون ملكوتى هستيم. ما در باطن عقل و اصالت و شرافتيم، اما متاسفانه در وجود بعضى از ما اين ارزش‏ها كم‏رنگ شده و يا تنها مايه‏هايى از آن باقى مانده يا هنوز شكوفا نشده است. بسيارى از ما مانند زمينى هستيم كه آماده كشاورزى است، ولى دانه‏هايى كه بايد در اين زمين كاشته شود در گوشه‏اى از زمين در شيشه دربسته‏اى قرار دارد و سى سال است كه اين زمين آماده به صورت باير افتاده است.
شياطين هم از زمين‏هاى باير خوششان مى‏آيد، چون جاى ديگرى براى بازى ندارند. از اين رو، در سرزمينى كه على، عليه‏السلام، انبيا، عرفا و علما حضور دارند، شياطين جايى ندارند. جاى بازى شياطين در مراكزى است كه آشغال و كثافت در آن‏ها فراوان است. اصولًا، زندگى ميكروب وابسته به زباله‏ها و زباله‏دانى‏هاست، پس شياطين نمى‏توانند در سرزمين وجود على برويند و بازى كنند، چون در آن راهى و جايى ندارند. اين بدان سبب است كه على حسود و مغرور و متكبر نبود؛ بى‏معرفت و بى‏نور نبود؛ بلكه سرزمين حياتش جاى خدا، جاى معرفت و مردانگى و كرامت بود. از اين رو، وقتى ابن ملجم شمشير بر سر ايشان زد و خون به ديوار محراب پاشيد، حضرت فرمود:
«فزت ورب الكعبه».

يعنى به نقطه آخر رسيدم، به آن جا كه مى‏خواستم رسيدم.