1- نماز باید سبب آرامش خاطر و تسکین روحی و جسمی شما باشد. چون قرآن کریم می فرماید: «الا بذکر الله تطمئن القلوب» و در آیه دیگر میفرماید:«اقم الصلاه لذکری»
از این دو آیه استفاده می شود که نماز ذکر خدا و بالاترین ذکر الهی است و دیگر اینکه ذکر خدا موجب آرامش انسان میگردد.
اما عده ای خود را دچار وسواس می کنند، به گونه ای نماز نه تنها موجب آرامش آنها نمی شود بلکه سبب اضطراب و ضعف اعصاب آنها میگردد.
نماز را بهترین لحظه عمر خود می شمردند، اویس قرنی می گفت: ای کاش تمام عمر دنیا یک شب و من آن شب را تا صبح در رکوع بودم. در حدیثی می خوانیم که اگر نماز گزار می دانست که چگونه رحمت الهی بر سر او گسترده شده است، هرگز دوست نداشت نمازش تمام شود.
2.بدانید وسواس از شیطان است، و شیطان که دشمن قسم خورده انسان است، میداند که نماز مستحکم ترین دژ حفظ انسان از آلودگیها است، به همین جهت تلاش می کند که انسان را نسبت به نماز بی میل و بی رغبت و دلزده و دلسرد کند، تا راحت وارد حریم انسان شود و او را آلوده نماید.
هر چقدر به وسواس اعتنا کنید، در حقیقت چراغ سبز به شیطان نشان می دهید اگر یک قدم از وسواس خود عقب نشینی کنید. شیطان را چندین قدم از خود دور می سازید. بهترین راه معالجه وسواسی، ترک وسواس است و آن بی اعتنایی به وسواس است.
3.در حضور قلب نیز نیاز به وسواس و دقت زیاد نیست، نماز را به طور معمولی و متعارف بخوانید، و از امروز فقط نماز را به طور معمولی بخوانید و از کنجکاوی بپرهیزید، تا انشاءالله با تمرین و ممارست از این وسواس به زودی رهایی یابید.
منبع : پایگاه عرفان
