قيامت روز تنهائى كافران و منكران‏

يهود با فاصله گرفتن از تورات نازل شده، و نبوت پيامبران بزرگى كه در ميان آنان مبعوث به رسالت شدند نسبت به خود و آينده خود و به ويژه در رابطه با قيامت به شدت دچار انحراف فكرى و اعتقادى شدند تا جائى كه اولًا خود را قوم برتر در همه جهان و همه اعصار به حساب آوردند و غير خودشان را قوم پست و نژاد بيارزش و ثانياً قيامت را كه فقط و فقط در سيطره عدالت و مالكيت و قدرت خداى حكيم است و آنجا هر كسى محشور با آثار اعمال خويش است به مانند دنيا به نظر آوردند كه مجرم ميتواند براى نجات از جرمش و براى گرزى از جريمه به صاحب قدرتى يا وكيل و وزيرى يا رابطه دارى كه با دستگاه حكومتى مرتبط است متوسل گردد، و يا از شفاعت غير منطقى كسى بهرهمند شود و اگر اين هر دو قدرت، وسيله نجاتش نشد براى رهائى از جريمه فديه و عوضى و رشوه و پولى بپردازد اى نهايتاً قوم و قبيلهاش را به يارى بطلبد و آنان با قدرتشان او را از چنگال كيفر نجات دهند.

اين انحراف فكرى و اعتقادى آثار بسيار سوئى در زندگى اين قوم رسوا بجا گذاشت از جمله راه آنان را به سوى فسق و فجور، و گناه و معصيت و ظلم و ستم و تحريف آيات حق و حتى گشتن پيامبران باز كرد و آنان با خيالى آسوده از آن روزگار يعنى روزگار موسى تا امروز كه سر از فرهنگ صهيونى در آوردهاند به انواع خيانتها و جنايتها و تخريب ارزشها، و مفاسد خانمانسوز مشغولند و خود را از جريمهها و كيفرهاى قيامت مصون ميدانند و در نهايت ميگويند اگر هم به عذابى در آن روز دچار شويم مدتش بسيار كم و اندك است.

وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً: «1»

و بر پايه انحراف فكرى و عقيدتى قائلند كه آتش دوزخ جز چند روزى به ما نمى‏رسد.

اينان بايد بدانند كه با گناهان بسيار بزرگى كه در آيات گذشته اعلام شد مرتكب شدند و هنوز هم در ميان آنان جريان دارد چون: پيمان‏شكنى، تكذيب قرآن، فروختن آيات حق به بهاى اندك، مشتبه كردن حق به باطل، كتمان نمودن حق، ترك نماز، بخل در پرداخت زكات، خود فراموشى در برابر نيكى كردن، كبر و غرور، بى‏اعتقادى به لقاى حق و ....

براى معذب شدنشان به عذاب ابد كافى است، و قيامت بسيار دشوار و سختى به انتظار آنان است قيامتى كه مقدمات بر پا شدنش و هويت وجودى‏اش براى اينگونه مردم عنود و لجوج فوق العاده هول‏انگيز و ترسناك و شكننده و در هم كوبنده است.

صحنه‏هائى از قيامت‏

روزى است كه شأنش عظيم است، زمانش بى‏پايان است، سلطانش قاهر و چيره است، اوقاتش نزديك است، آسمان در آن روز از هم مى‏شكافد، و ستارگان پراكنده مى‏شوند، خوشيد به هم در پيچيد، ستارگان تيره و بى‏نور شوند، كوه‏ها را به حركت آرند و از جا بر كنند، اموال نفيس و با ارزش بى‏صاحب شوند، حيوانات وحشى محشور گردند، درياها را مشتعل و برافروخته نمايند، هر كس با قرين خود جفت و همسان گردد، دوزخ را برافروزند، بهشت را نزديك آرند، كوه‏ها از بيخ و بن كنده شوند، زمين به زلزله‏اى بسيار سخت و كوبنده دچار گردد، و سنگينى‏هايش را بيرون ريزد، مردم به صورت گروه گروه پراكنده به بهشت يا دوزخ باز گردند تا اعمالشان را كه تجسم يافته ببيند، مردم از شدت‏ سراسيمگى چون پروانه‏هاى پراكنده باشند، و كوهها مانند پشم حلاجى شده شوند، مادران شير دهنده در آن روز از كودكى شيرش مى‏دهند بى‏خبر شوند. «2» روزى است كه يادش سيد انبياء محمد مصطفى، خاتم پيامبران را پير كرد وقتى به او گفتند: شما را به حال پيرى مى‏بينيم! فرمود:

«شيبتنى سوره هود و الواقعه و المرسلات و عم يتساءلون و اذا الشمس كورت.»

سوره‏هائى كه نام بردم مرا به پيرى رسانيد!!

قيامت به تناسب اعمال و اخلاق و عقايد انسان‏ها داراى اسامى گوناگونى است، كه براى هر اسمى از اسم‏هايش سرى و براى هر وصفى از اوصافش معنائى است، اگر در معانى آن اسماء و اسرار آن نام‏ها و حقايق آن اوصاف انديشه شود، البته از هول و ترسش انسان پير مى‏شود، و موى سياهش سپيد مى‏گردد، و آتش هوا و هوسش خاموش مى‏شود، و شهواتش و خواسته‏هايش مقيد به اوامر و نواهى حق مى‏گردد، و از هر حقى كه هر كسى بر عهده‏اش دارد پاك مى‏شود، و به توبه واقعى نائل مى‏آيد، و گذشته را آنچنان كه خدا مى‏خواهد جبران مى‏نمايد و آينده‏اش را غرق عبادت و بندگى مى‏كند و فقط و فقط به حلال خدا قناعت مى‏نمايد تا به سلامت و با امنيت وارد آن موقف عظيم شود.

اسامى و اوصاف قيامت‏

روز قيامت، روز اندوه و حسرت، روز پشيمانى، روز محاسبه، روز پرسش، روز مسابقه، روز رقابت، روز جدال و كشمكش، روز زلزله، روز فرو ريختن عذاب و خشم، روز صاعقه، روز واقعه، روز كوبنده، روز تكان و لرزش شديد، روز از دنبال درآمدن، روز پوشاننده، روزحادثه بزرگ و بدبختى و بلاى سنگين، روز نزديك شدن زمان دادگاه‏ها و حساب خلايق، روز ثابت و حق، روز حادثه بزرگ‏تر، روز بانگ هولناك و مهيب، روز جدائى، روز فراق، روز سوق به سوى خدا، روز قصاص و تلافى، روز ندا دادن، روز حساب، روز بازگشت، روزعذاب، روز فرار و گريز، روز قرار، روز برخورد و ديدار، روز ماندگار، روز حكم و قضاوت، روز پاداش، روز بلا، روز گريه، روز گرد آمدن، روز وعده عذاب، روز عرضه شدن اعمال، روز وزن شدن كوشش‏ها، روز ثابت، روز حكم و حكومت، روز فاصله انداختن ميان حق و باطل، روز جمع، روز برانگيخته شدن، روز پيروزى، روز سوائى و بدنامى، روز عظيم، روز عقيم، روز سخت، روز اجر و جزاء، روز يقين، روز نشر، روز تحول، روز نفخه، روز فرياد سخت و رعدآسا، روز لرزه، روز حركت، روز بازداشت، روز از خود بيخود شدن، روز هول و ترس، روز بى‏تابى، روز پايان و نهايت، روز مأوى، روز ميقات، روز معاد، روز كمين، روز آشفتگى، روز عرق، روز تهيدستى، روز تيرگى، روز پخش‏شدن، روز انفصال و جدائى، روز وقوف، روز خروج، روز دائمى، روز غبن و خسارت، روز ترش‏رو و عبوس، روز معلوم، روز موعود، روز مشهود، روز بى‏ترديد، روز آشكار شدن پنهانها، روز خيره شدن چشمها، روزى كه كسى قدرت دفع عذاب از كسى ندارد، روز نداشتن اختيار، روز دعوت به سوى آتش، روز كشيده شدن به آتش با صورت، روز بالا و پائين شدن چهره‏ها در دوزخ، روز فرار شخص از برادرش، روز سكوت، روز نپذيرفتن عذر و بهانه، روز بدون بازگشت، روزى كه مال و فرزند سود ندهد، روز پير شدن بچه‏ها، روز نااميدى كافران، روز ..... «3»

كتاب خدا در آيه مورد شرح و توضيح منحرفان فكرى و كژ انديشان را نسبت به چنين روزى با چنان اسامى و اوصافى هشدار مى‏دهد كه نسبت به آن روز پروا كنيد و خيال نكنيد كه با داشتن اين همه جرم جنايت و فسق و فجور و ظلم و ستم كسى بتواند ذره‏اى از عذاب خدا را از شما دفع كند، شما باآثار اعمال شومتان محشور مى‏شويد و در اسارت آن آثار هستيد، و گره‏هائى كه از عذاب به شما زده مى‏شود دستى كه در قيامت بتواند آن گره‏ها را حتى يك گره را بگشايد وجود ندارد.

وَ اخْشَوْا يَوْماً لا يَجْزِي والِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَ لا مَوْلُودٌ هُوَ جازٍ عَنْ والِدِهِ شَيْئاً إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا وَ لا يَغُرَّنَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ. «4»

و بترسيد از روزى كه هيچ پدرى ذره‏اى از عذاب را از فرزندش دفع نمى‏كند، و نه هيچ فرزندى دفع كننده چيزى از عذاب از پدر خويش است، بى‏ترديد وعده خدا نسبت به نيكوكار و بدكار حق است، پس زندگى دنيا شما را نفريبد، و مبادا شيطان شما را به كرم و رحمت خدا مغرور كند.

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ: «5»

قيامت روزى است كه انسان از برادرش و از مادر و پدرش و از همسر و فرزندانش مى‏گريزد!!

راستى يهود با توجه به اين آيات در قيامت چه خواهند كرد، و به چه كسى ميتوانند دل خوش كنند، اينان بايد بدانند كه نسبت به خود و وضع و حالشان در قيامت به شدت دچار انحراف فكرى هستند، و در اوهام و خيالات بى‏پايه بسر ميبرند.

البته به اين نكته هم بايد توجه داشت كه هشدارهاى قرآن مجيد ويژه يهود نيست بلكه هشدار به همه مردم از هر مكتب و مذهبى كه هستند مى‏باشد كه مبادا قيامت را با دنيا اشتباه بگيريد و به خيالات بى‏پايه و اوهام فاسد به عنوان امور حتمى و قطعى دل خوش شويد و از حقايق الهيه كه سند استوارش آيات قرآن مجيد است غافل بمانيد و در فضاى غفلت و بى‏خبرى زيان‏هاى غير قابل جبران و خسارت ابدى و عذاب هميشگى نصيب خود كنيد و گرفتار رسوائى و افتضاح در دنيا و آخرت گرديد، كه انحراف و كژفهمى به خصوص نسبت به دين و مفاهيم دينى بلائى بس بزرگ و بيمارى بس خطرناكى است.

بنى‏اسرائيل با جنايات و خيانت‏هائى كه پيش از اسلام داشتند، و در زمان ظهور اسلام هم به حركات شيطانى خود پاى‏بند بودند و اكنون هم بيشتر آنان شريرترين مردم روى زمين هستند، و از منش و رفتارشان در هر عصرى معلوم مى‏گردد كه دچار كفر باطنى و تكذيب آيات حق و معارف الهيه بوده و هستند در قيامت در كمال غربت و تنهائى خواهند بود، و سخت‏ترين و شديدترين عذاب آنان را فرا خواهد گرفت، و احدى در آن روز به فرياد آنان نخواهد رسيد، و به قول قرآن مجيد كسى يافت نمى‏شود كه ذره‏اى از عذاب خدا را كه محصول تلخ اعمال و اخلاق خود آنان است از آنان برطرف كند، يهود و امثال آنان در قيامت اسيرانى هستند كه آزادى ندارند، و بيمارانى مى‏باشند كه درمانى براى آنان وجود ندارد، اگر اينجا نخواهند بفهمند كه نسبت به دين و حقايق الهيه منحرف و كژانديش‏اند، آنجا كه جاى ظهور همه واقعيات است خواهند فهميد كه نسبت به‏ خود و ديگر امت‏ها و در رابطه با حقايق به شدت دچار انحراف فكرى و اعتقادى و اسير اوهام و خيالات فاسد بودند.

کتاب : تفسير حكيم    ج‏2         

نوشتہ : استاد حسین انصاریان

پی نوشت ها:

____________________________

(1)- بقره، آيه 80.

(2)- مضمون آيات سوره‏هاى انشقاق، انفطار، مرسلات، زلزال، قارعه.

(3)- محجه البيضاء ج 8، ص 331- همه اين اسامى و اوصاف برگرفته شده از صريح آيات قرآن است.

(4)- لقمان، آيه 33.

(5)- عبس، آيه 34- 36.