ربيع بن خثيم در ابتداى هر روز كاغذى در پيش روى مىنهاد و هر چه از دهانش خارج مىشد مىنوشت، چون شب مىرسيد نوشته را مىخواند و نفس خود را با آن نوشته محاسبه مىكرد و مىگفت: آه! خاموشان نجات يافتند و ما بسيار گويان در بدبختى مانديم.
منبع : پایگاه عرفان
