بعضي از كوردلان و دشمنان دين بر اين عقيده‌اند كه امامان معصوم: از دنيا رفته و توسّل به آنان فايده‌اي نخواهد داشت[1]. امّا پروردگار پاسخ آنان را چنین مي‌فرمايد:
(وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ الله أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ)[2]
درست است که ائمة معصومین: توسط حکام سنگدل اموي و عبّاسي به شهادت رسيدند. ولی ائمه و شهدا نزد پروردگار، هرگز نمي‌ميرند؛ بلكه تا ابد نزد پروردگار بوده و روزي خود را دريافت مي‌كنند. با اين توضيح، حضرت سيّدالشهدا(ع) كه سرور تمام شهداي عالم هستند، زنده بوده و حتی جواب سلام شيعيان، زائران و ارادتمندان خود را مي‌دهند.
عبدالله بن بُکیر از حضرت امام صادق(ع) سؤال كرد: «حضرت امام حسين(ع) هم اكنون كجا هستند؟» حضرت در پاسخ فرمود: «جدّ بزرگوارم، هم اكنون نزد پروردگار است و گريه كنندگان خود را مشاهده مي‌نمايد.»[3]
در ميان فقرا و مستمندان، بندگاني وجود دارند كه حاضر هستند براي پيشبرد اهداف و مجالس عزاداری حضرت سيّدالشهدا(ع) تمام اموال خود را مصرف كنند. آنان انسان‌هاي وارسته و نمونه‌اي هستند كه همواره رضايت مولاي‌شان را توشة آخرت خود قرار مي‌دهند.
يكي از اين افراد، حمال و باربری بود كه ساليان گذشته در بازار تهران كار مي‌كرد. او به دليل ارادت به حضرت سيّدالشهدا(ع) دهة اول ماه محرم را از کار دست می‌کشید و هر روز به حياط مسجد بازار مي‌آمد؛ امّا داخل مسجد نمي‌شد و مي‌گفت: «من لياقت ورود به خانة خدا را ندارم.» روزي نزد بنده آمد و در حالي كه گريه طاقتش را بريده بود، از جيبش مقداري پول درآورد و گفت: «اين پس‌انداز يك سال من است. اين پول را براي مخارج عزاداری ماه محرم پس انداز كردم، اين را از من قبول کن و در راه حضرت سيّدالشهدا(ع) خرج نما.»
به طور حتم، اجر و پاداش او نزد پروردگار محفوظ بوده و مشمول روايت ذیل مي‌شود.
«وَ مَن اَنفَقُوا مالَهُ فی مَحَبَةِ ابنِ بِنتِ المُصطَفی طَعاما و غَیرَ ذلِکَ دِرهَماً اَو دِیناراً الا و بارَکَت لَهُ فی دارِ الدُنیا بِسَبعینَ دِرهَماً وَ کانَ مُعافِی الجَنَةِ وَ غَفَرَت لَهُ ذُنُوُبه.»[4]
«هر کس مال خود را در راه محبّت به حضرت سیدالشهدا(ع) در طعام و غیر آن انفاق نماید، به ازای هر یک درهم یا دینار، هفتاد برابر در دنیا به او داده می شود و گناهانش بخشیده و در بهشت جای داده می شود.»
در سال‌هاي گذشته، خانم كهنسالي با قد خميده و چادر كهنه نزد بنده آمد و به جاي آنكه پولي از من طلب کند، مبلغ شش ميليون تومان به حقیر داد و گفت: «اين مبلغ، پس اندازِ تمام عمرم است؛ اين پول را به شما مي‌دهم تا در راه عزاداری و سوگواری مجالس امام حسين(ع) و ديگر امامان معصوم: مصرف نماييد.»
متأسفانه در كشورهاي عربی همسايه، عليه مكتب تشيّع سرمايه‌گذاري فراوانی می‌کنند و مبالغ هنگفتي را براي خاموش كردن اين مكتب نورانی مصرف مي‌كنند. آنان کتبی عليه حضرت سيّدالشهدا(ع) و ائمّة اطهار: منتشر کرده و در ميان مردم پخش مي‌كنند در عوض؛ در كشور ايران، ثروتمنداني وجود دارند كه ثروت‌هایشان را در راه خوش‌گذراني مصرف كرده و حاضر نيستند براي پيشرفت مكتب تشيّع و عزاداری سالار شهیدان(ع) ، اندک مالی كمك كنند.
این مردم بهتر است از شيرزني به نام شطيطه[5] الگو بگيرند. او زن فقيري بود كه در شهر نيشابور و در زمان امامت حضرت امام كاظم(ع) زندگي مي‌كرد. وقتي متوجه شد كه نمایندة امام(ع) اموال فراوانی را به مدينه مي‌برد، یک درهم به او داد و گفت: «هرگاه به ديدار امام رفتي، اين یک درهم را به او بده، زيرا اين مال اندک حقّ امام معصوم است.»[6] در نهایت مال هر چند اندکِ بی‌بی شطیطة نیشابوری مورد قبول امام(ع) قرار گرفت و باعث رستگاری و دعای خیر امام برای او شد.
پی نوشت ها:
[1] . امروزه سلفیون و وهابیت و عناصر تکفیری داعش با تمسک به ظاهر آیاتی مثل ((إِنَّكَ مَيِّتٌ وَإِنَّهُمْ مَيِّتُونَ) زمر(39): 30) ای پیامبر تو می‌میری و آنها نیز می‌میرند؛ توسل و استغاثه و شفاعت از پیامبر(ص) و ائمه: را نوعی شرک و بدعت می‌شمارند و از طریق پافشاری بیش از حد بر ظاهر و عدم توجه به باطن و مفهوم دین سایر مسلمانان را به دلیل اعتقاد به توسل به شرک متهم می‌کنند.
[2]. آل‌عمران (3):169؛ و هرگز گمان مبر آنان كه در راه خدا كشته شدند مرده اند، بلكه زنده اند، و نزد خداوند روزی می‌خورند.
[3]. كامل الزيارات: 103، حدیث(ع) . مستدرک الوسائل: 10/230 متن كامل روايت: «عَنْ عَبْدِ الله بْنِ بُكْیرٍ، قَالَ: حَجَجْتُ مَعَ أَبِي‌عَبْدِ‌الله(ع) فِي حَدِيثٍ طَوِيلٍ فَقُلْتُ: يَا ابْنَ رَسُولِ الله! لَوْ نُبِشَ قَبْرُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ(ع) هَلْ كَانَ يُصَابُ فِي قَبْرِهِ شَيْ ءٌ؟ فَقَالَ: يَا ابْنَ بُكْیرٍ! مَا أَعْظَمَ مَسَائِلَكَ إِنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ(ع) مَعَ أَبِيهِ وَ أُمِّهِ وَ أَخِيهِ فِي مَنْزِلِ رَسُولِ الله(ص) وَ مَعَهُ يُرْزَقُونَ وَ يُحْبَرُونَ وَ إِنَّهُ لَعَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ مُتَعَلِّقٌ بِهِ يَقُولُ يَا رَبِّ أَنْجِزْ لِي مَا وَعَدْتَنِي وَ إِنَّهُ لَيَنْظُرُ إِلَى زُوَّارِهِ فَهُوَ أَعْرَفُ بِهِمْ وَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ وَ مَا فِي رَحَائِلِهِمْ مِنْ أَحَدِهِمْ بِوُلْدِهِ وَ إِنَّهُ لَيَنْظُرُ إِلَى مَنْ يَبْكِيهِ فَيَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ يَسْأَلُ أَبَاهُ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ يَقُولُ أَيُّهَا الْبَاكِي لَوْ عَلِمْتَ مَا أَعَدَّ الله لَكَ لَفَرِحْتَ أَكْثَرَ مِمَّا حَزِنْتَ وَ إِنَّهُ لَيَسْتَغْفِرُ لَهُ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ وَ خَطِيئَةٍ.»
[4]. مجمع البحرین:3/186-187؛ «حضرت موسى(ع) از خداوند متعال مى‌پرسد: چرا امّت محمّد(ص) را بر ساير امّت‌ها برترى دادى؟ خداوند متعال در پاسخ مى‌فرمايد: به دليل وجود ده ويژگى، آنان را بر ساير امّت‌ها برترى دادم. پس از آنكه خداوند امتيازهاى امّت پيامبر خاتم(ص) را بر ساير امّت‌ها بيان مى‌كند كه از آن جمله «عاشورا» است، حضرت موسى(ع) به خداوند عرض مى‌كند: «بارخدايا! عاشورا چيست؟ خداوند مى‌فرمايد: گريه كردن و شبيه گريه كننده بودن و مرثيه‌خوانى و عزادارى كردن براى سبط مصطفى (حضرت امام حسين(ع) ). ای موسى ! هيچ بنده‌اى از بندگان من در آن زمان براى پسر پیامبر گريه نمى‌كند و خود را شبيه گريه كننده نمى‌نماياند و عزادارى نمى‌كند، مگر اينكه بهشت جايگاه هميشگى او خواهد بود. هيچ بنده‌اى درهم و دينار و طعامى از مال خود را در راه محبت فرزند پیامبر خود انفاق نمى‌كند مگر اينكه من در مقابل هر درهمى، هفتاد درهم در دنيا به مال او بركت خواهم داد و او را در بهشت جايگزين خواهم كرد و گناهان او را خواهم آمرزيد، به عزّت و جلالم سوگند! هيچ مرد و زنى نيست كه در روز عاشورا يا غير عاشورا، اشك چشمانش، هر چند يك قطره، براى حسين(ع) جارى شود، مگر اينكه اجر صد شهيد را براى او خواهم نوشت»
[5]. شطیطة نیشابوری معروف به" بی‌بی شطیطه" زنی بود که در سدة دوم هجری در نیشابور می‌زیست و بنا به روایت‌های شیعی، امام موسی کاظم(ع) هدیه‌ای از او پذیرفت و امروزه برای او آرامگاهی در شهر نیشابور به نام آرامگاه بی‌بی شطیطه وجود دارد. مقبرة او در زیر سقف بقعة بی‌بی شطیطه در شمال غرب نیشابور قرار دارد. گفته شده از میان انبوه وجوهات و کالاهای سنگینی که به عنوان سهم امام به مدینه فرستاده شد، تنها نقدینة یک‌درهمی و دست‌رشت چهاردرهمی شطیطة نیشابوری مورد پذیرش امام قرار گرفت. در‌بارة بی‌بی شطیطه، علامه مجلسی; در جلد یازدهم بحارالأنوار، و مرحوم شهرآشوب در کتاب مناقب، و سیدهاشم بحرانی در کتاب مدینة المعاجز، و قطب راوندی در کتاب خرائج این حدیث را نقل کرده‌اند که بی‌بی شطیطه مورد عنایت ویژة امام کاظم(ع) قرار گرفته بود.
[6]. مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل: 2/216، روایت دوم: «عَنْ أَبِي عَلِيِّ بْنِ رَاشِدٍ فِي حَدِيثٍ طَوِيلٍ: فِي اجْتِمَاعِ الشِّيعَةِ بِنَيْسَابُورَ وَ بَعْثِهِمْ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ إِلَى الْمَدِينَةِ مَعَ أَمْوَالٍ كَثِيرَةٍ وَ فِيهَا هَدِيَّةٌ لِامْرَأَةٍ يُقَالُ لَهَا شَطِيطَةُ وَ رَدِّ الْكَاظِمِ(ع) الْأَمْوَالَ إِلَّا مَا بَعَثَتْهُ شَطِيطَةُ وَ إِخْبَارِهِ الرَّسُولَ بِمَوْتِ شَطِيطَةَ بَعْدَ تِسْعَ عَشْرَةَ لَيْلَةً مِنْ يَوْمِ وُرُودِهِ وَ أَنَّهُ(ع) يَحْضُرُ جِنَازَتَهَا إِلَى أَنْ قَالَ فَمَاتَتْ رَحْمَةُ الله عَلَيْهَا فَتَزَاحَمَتِ الشِّيعَةُ عَلَى الصَّلَاةِ عَلَيْهَا فَرَأَيْتُ أَبَا الْحَسَنِ(ع) علَى نَجِيبٍ فَنَزَلَ عَنْهُ وَ هُوَ آخِذٌ بِخِطَامِهِ وَ وَقَفَ يُصَلِّي عَلَيْهَا مَعَ الْقَوْمِ وَ حَضَرَ نُزُولَهَا إِلَى قَبْرِهَا وَ شَهِدَهَا وَ طَرَحَ فِي قَبْرِهَا مِنْ تُرَابِ قَبْرِ أَبِي عَبْدِ الله(ع) .»
منبع:
کتاب:آیین اشک و عزا در غم سیدالشهدا(ع)
نوشته: استاد حسین انصاریان
