خدایا اگر مرا دوست داری باران بفرست

این داستان را ثابت بنانى تعریف کرده و می‌گوید: من به همراه عدّه اى از مومنان بصره همچون ایوب سجستانى، صالح مرى، عتبه غلام، حبیب فارسى و مالك بن دینار به حج مشرف شده بودم. چون به مكّه رسیدیم متوجّه كمبود آب شدیم. كمبود بارندگى موجب تشنگى بیش از حد مردم شده بود.

مكیان و زائران خانه حق، به ما التماس كرده و مى خواستند كه آبشان دهیم. آنگاه ما به كعبه رفتیم و طواف كردیم و با خضوع و زارى در كنارخانه كعبه به دعا پرداختیم امّا دعاهایمان اجابت نشد. ما در همین حال وهوا بودیم كه ناگهان جوانى كه حزن و اندوه از چهره اش مى بارید، نمایان شد. چند بار به گرد كعبه طواف كرد و آنگاه به سوى ما آمد و گفت:

اى مالك بن دینار و اى ثابت بنانى و اى ایوب سجستانى و اى صالح مرى واى عتبه غلام و اى حبیب فارسى و اى سعد و اى عمر و اى صالح اعمى و اى رابعه و اى سعدانه و اى جعفر بن سلیمان!

ما گفتیم: بفرمایید اى جوان. پرسید: آیا در میان شما یكى نیست كه خداوند او را دوست بدارد؟ گفتیم: اى جوان بر ما دعا كردن است و بر او اجابت گفتن. گفت: از كعبه دور شوید كه اگر در میان شما یك تن بود كه خدا او را دوست مى داشت دعایش را پاسخ مى گفت.

سپس خود به كعبه در آمد و به سجده بیفتاد. مى شنیدم كه در سجده اش مى گفت: سرورم تو را به محبّتت به من سوگند، مكّیان را از باران سیراب كن.

ثابت گوید: هنوز سخنش تمام نشده بود كه باران همچون دهانه هاى مشك باریدن گرفت. پرسیدم: اى جوان! از كجا دانستى كه خداوند تو را دوست دارد؟!

فرمود: اگر او مرا دوست نمى داشت به زیارت خودش فرا نمى خواند. پس چون مرا به دیدار خویش نایل گردانید دانستم كه دوستم دارد. بنابراین او را به محبّتش به من سوگند دادم و او هم دعایم را اجابت فرمود. سپس از ما دور شد و این ابیات را خواند:

 

مَنْ عَرَفَ الرَّبَّ فَلَمْ یُغْنِهِ                مَعْرِفَةُ الرَّبِّ فَذاكَ الشَّقى

هر كه پروردگار را شناخت و شناخت خداوند او را بى نیاز نساخت، تیره روز و بدبخت است.

 

ما ضرّ فِى الطَّاعَةِ ما نالَهُ           فی طاعَةِ اللَّهِ وَماذا لَقى

آنچه او در راه طاعت خداى انجام داده و آنچه در این راه دیده است؛ بر طاعت وى چه زیانى رساند؟

 

ما یَصْنَعُ الْعَبْدُ بِغَیْرِ التُّقْى         وَالْعِزُّ كُلَّ الْعِزِّ لِلْمُتَّقى

بنده جز تقوا چیزى فراهم نسازد چرا كه عزت همه از آن پرهیز كار است.

 

پس گفتم: اى مكیّان این جوان كه بود؟ گفتند: على بن الحسین بن على بن ابى طالب علیهم السلام.

 

زندگانى امام سجّادعلیه السلام/ سید محمد تقی مدرسی/ نقل از بحار الانوار، ج 46، ص 53 - 51.