روزى امام سجّاد عليه السّلام مشغول خوندن نماز بود، ‌كه‌ ‌در‌ بين نماز عباى ‌آن‌ حضرت ‌از‌ روى شانه ‌اش‌ افتاد ‌و‌ حضرت بدون كمترين توجّهى نسبت ‌به‌ ‌آن‌ ، ‌با‌ همان حالت ‌به‌ نماز خود ادامه داد. چون ‌از‌ نماز فارغ ‌شد‌ يكى ‌از‌ اصحاب ‌آن‌ حضرت جلو آمد ‌و‌ اظهار داشت : ياابن رسول اللّه ! چرا هنگامى ‌كه‌ عبا ‌از‌ روى شانه شما افتاد، بدون توجّه ‌به‌ ‌آن‌ ، ‌به‌ نماز خود ادامه دادى !؟ امام عليه السّلام فرمود: اين ‌چه‌ اعتراضى است ‌كه‌ مطرح ‌مى‌ كنى !؟ آيا ‌مى‌ دانى ‌من‌ ‌در‌ حال نماز، ‌در‌ مقابل ‌چه‌ كسى قرار داشتم ؛ ‌و‌ ‌با‌ ‌چه‌ كسى سخن ‌مى‌ گفتم ؟ آيا توجّه ندارى ، ‌هر‌ مقدارى ‌كه‌ ‌از‌ نماز ‌با‌ خلوص ‌و‌ توجّه كامل ‌به‌ خداوند متعال باشد ‌به‌ همان مقدار مقبول درگاه الهى قرار ‌مى‌ گيرد. آن شخص گفت : ‌پس‌ واى ‌بر‌ حال ما، ‌كه‌ بيچاره هستيم . و حضرت فرمود: ‌از‌ لطف ‌و‌ رحمت پروردگار مهربان نااميد نباشيد، چون خداوند متعال ‌به‌ وسيله نمازهاى نافله ، نواقص نماز ‌را‌ تكميل ‌و‌ جبران ‌مى‌ نمايد.(1) پي نوشت: 1- تاريخ ‌آل‌ محمد 127؛ تاريخ گزيده 203.