به سال 1331 شمسى که بیش از نه سال از سن این فقیر خطا کردار نگذشته بود و پرچم مرجعیت شیعه ، به دوش حضرت آیت الله العظمى آقاى بروجردى ، آن مرد علم و عمل ، و آن چهره نورانى و الهى قرار داشت ، در مساله توبه اتفاقى عجیب افتاد که ذکرش را در این سطور لازم مى بینم .
در محلات پایین شهر تهران مردى بود زورمند ، قلدر و زورگو که اغلب قلدران و زورگویان تهران از او حساب مى بردند و در دعواها و چاقو کشى ها محکوم او بودند .
او از مشروبخوارى ، قمار ، پول زور گرفتن ، ایجاد جار و جنجال ، دعوا و ستم به مردم امتناعى نداشت .
در اوج قدرت و قلدرى بود که بارقه رحمت حق و لطف حضرت محبوب و جاذبه عنایت دوست دلش را ربود .
آنچه به دست آورده بود تبدیل به پول نقد کرد ، و همه را در چمدانى گذاشت و مشرف به شهر قم براى توبه و انابه شد .
به محضر آیت الله العظمى بروجردى رفت ، و با زبان مخصوص به گروه خودشان به آن عالم بیدار و بیناى آگاه گفت : آنچه در این چمدان است از راه حرام به دست آمده ، اغلب صاحبانش را نمى شناسم ، شدیداً بر من سنگینى مى کند ، به محضر شما آمده ام که وضعم را اصلاح و راه توبه و انابه را به من بنمایانید !
مرجع شیعه که از ملاقات با این گونه افراد باصفا خوشحال مى شد به او فرمود : نه تنها این چمدان پول ، بلکه لباسهایت را جز پیراهن و شلوار بدن ، در اینجا بگذار و برو .
او هم لباسهاى رو را درآورد و با یک پیراهن و شلوار ، از آن بزرگوار خداحافظى کرد که به تهران بیاید .
آیت الله العظمى بروجردى در حالى که به خاطر توبه واقعى آن قلدر اشک به دیده داشت ، او را صدا زد و مبلغ پنج هزار تومان از مال خالص خودش را به او عنایت فرمود ، و وى را با حالى غرق در خشوع و اخلاص دعا کرد .
او به تهران برگشت در حالى که غرق در فروتنى و تواضع ، و خاکسارى و محبت شده بود ، پنج هزار تومان را مایه کسب حلال قرار داد و به تدریج در کسب مشروع پیشرفت نمود تا سرمایه قابل توجهى به هم زد ، ابتداى هر سال خمس درآمدش را مى پرداخت و در ضمن به مستمندان و دردمندان هم کمک قابل توجهى مى کرد .
رفته رفته به مجالس مذهبى راه پیدا کرد و عاقبت ، بنیانگذار یکى از جلسات مهم مذهبى تهران شد .
تشکیل جلسه مذهبى به دست او مصادف با ایامى بود که من در حدود بیست و شش سال از عمرم مى گذشت و طلبه حوزه علمیه قم بودم ، و محرم و صفر و ماه رمضان هم در تهران در مجالس و مساجد براى تبلیغ دین حاضر مى شدم .
از طریق مجالس دینى با چهره نورانى او آشنا شدم ، و به توسط یکى از دوستان به مساله توبه او به دست مرجعیت شیعه آگاه شدم .
دوستى و رفاقتم با او طولانى شد ، در حدود سال 1367 به بستر بیمارى افتاد ، پیام داد به عیادتم بیا . بنا داشتم روز جمعه به عیادتش بروم ولى ساعت یازده شب جمعه اهل و عیالش را به بالینش مى خواند و از تمام شدن عمرش خبر مى دهد .
به نقل اهل و عیالش نزدیک به نیم ساعت مانده به مرگش ، به محضر حضرت سید الشهداء (علیه السلام) عرضه مى دارد : از گذشته ام توبه کردم ، به سلک نوکرانت درآمدم ، در دربارت خدمتى خالصانه کردم ، ثلثم را به صورت پول نقد براى مدتى
طولانى در صندوق قرض الحسنه اى جهت ازدواج جوانان قرار دادم ، آرزویى ندارم جز اینکه لحظه خروج از دنیا جمالت را ببینم و بمیرم . چند نفسى مانده به مرگ با حالى خوش ، سلامى عاشقانه به حضرت حسین (علیه السلام) داد و در حالى که لبخند ملیحى بر لب داشت ، جان به جان آفرین تسلیم کرد !