وى يكى از بزرگان كوفه و از شيعيان با اخلاص اهل بيت عليهم السلام بود كه در كوفه به يارى مسلم بن عقيل عليه السلام برخاست و چون كوفيان به مسلم عليه السلام خيانت كردند، چاره اى جز اختفا نديد و پس از شنيدن خبر شهادت قيس بن مسهر- پيك امام حسين عليه السلام- و رسيدن امام به منزلگاه حاجز، او و غلامش سعد و مجمع بن عبداللَّه و پسرش و جنادة بن حرث و غلام نافع بن هلال، از كوفه خارج شدند و طِرِّماح بن عدى را كه براى تهيه آذوقه به كوفه آمده بود، راهنماى خود قرار دادند. طرّماح او و همراهانش را به سرعت و از بيراهه حركت داد. زيرا از راه ها نگهبانى مى شد و خطر دستگيرى وجود داشت. تا اين كه سرانجام، در منزلگاه «عذيب الهجانات» به حسين عليه السلام پيوستند.
برخى نوشته اند كه حرّ بن يزيد كه مأمور بردن امام حسين عليه السلام نزد ابن زياد بود، پس از اطلاع از پيوستن اين چند نفر به امام، در صدد برآمد آنان را دستگير كند. اما امام عليه السلام قاطعانه از آنان حمايت كرد و پس از پاره اى گفت وگو، موضوع خاتمه يافت.
عمرو بن خالد به همراه غلامش و جابر بن حارث و مجمع بن عبداللَّه، در نخستين درگيرى روز عاشورا وارد نبرد شدند. لشكريان ابن سعد آنان را محاصره كردند و از ديگر ياران حسين عليه السلام جداشان ساختند. در اين حال عباس بن على عليه السلام به كمك ايشان شتافت و در حالى كه مجروح بودند نجاتشان داد. ولى بار ديگر دشمن نزديك شد و آنان حمله كردند و چندان جنگيدند تا شهيد شدند.
برخى نيز نوشته اند كه عمرو بن خالد روز عاشورا به امام حسين عليه السلام عرض كرد: يا اباعبداللَّه فدايت شوم! تصميم گرفته ام به يارانت بپيوندم و دوست ندارم زنده بمانم و تو را ميان اهل و عيالت، تنها و كشته ببينم. حضرت فرمود: به ميدان برو، ما هم ساعتى بعد به تو ملحق خواهيم شد، و او به ميدان رفت و جنگيد تا شهيد شد.
در زيارت ناحيه مقدسه نام عمرو بن خالد صيداوى، عمر و غلامش، سعيد ثبت گرديده است.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.