او، صحابى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و از تربيت شدگان با اخلاص امام على عليه السلام بود كه قرآن را از آن حضرت فرا گرفت. هنگامى كه اميرالمؤمنين عليه السلام در رحبه، مردم را سوگند داد كه هر كس خودش از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در روز غدير خم سخنى درباره من شنيده از جا بلند شود و بگويد. عبدالرحمن يكى از افرادى بود كه از جا برخاست و گفت: من شنيدم كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود:
«... الا فَمَنْ كُنتُ مولاه فَعَلىّ مولاه ...»
... آگاه باشيد هركس من مولاى اويم پس على سرور اوست ....
عبدالرحمن، از شخصيت هاى بارز كوفه بود كه در آنجا از مردم براى امام حسين عليه السلام بيعت مى گرفت.
او و برير، در شب يا روز تاسوعا پشت خيمه نظافت منتظر بودند تا پس از امام عليه السلام تنظيف كنند. برير با او مزاح مى كرد. عبدالرحمن گفت: اى برير! آيا مى خندى؟ اكنون موقع خنده و جاى سخنان خنده آميز نيست ...»
عبدالرحمن، روز عاشورا با شعله ور شدن آتش جنگ به ميدان شتافت و در نبرد نخست و به قولى پس از نماز ظهر به فيض شهادت نايل گشت.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.