فردى كه اهل دل بود، و با ياد خدا و قيامت مى زيست براى اين فقير حكايت كرد كه: روز بيست و يكم ماه رمضان در نجف اشرف از آيت بزرگ حق شيخ
جعفر شوشترى كه علاوه بر مهارت در فقه و اصول و آراسته بودن به قوّه اجتهاد خطيبى كم نظير و اثر گذار در مستمع بود دعوت شد تا در صحن مطهر اميرالمؤمنين (ع) ايراد سخن كند.
اغلب علما و فقها و اهالى نجف و مناطق اطراف نجف براى بهره گيرى از سخنرانى مذهبى آن مرد صالح و پاك در صحن مطهر حضور يافتند.
شيخ بر عرصه منبر قرار گرفت، و برخلاف عادت هميشگى كه سخنرانى را با خطبه اى غراء شروع مى كرد روى به شنوندگان نمود و گفت:
اى مردم صاحب اين قبر كيست؟ پاسخ دادند على بن ابى طالب امير المؤمنين (ع) است، فرمود: على چگونه انسانى بود؟ گفتند انسانى جامع، كامل، پيشواى خلق، امام امت و خليفه رسول بزرگوار اسلام است، چون از مردم نسبت به فضايل اميرمؤمنان اقرار گرفت، با فريادى آميخته با سوز دل گفت: اى مردم به حق على بن ابى طالب سوگند برپا شدن قيامت و وقوع محشر و رسيدگى به اعمال و پاداش و كيفر يقينى و قطعى است، و در برپا شدن آن روز هيچ شك و ترديدى وجود ندارد، سپس از منبر به زيرآمد و در كنارى نشست، مردم اطراف او گرد آمدند و به او گفتند: شيخ مگر ما مؤمن به قيامت نيستيم كه حتمى بودن قيامت را با سوگند به حق على (ع) ميخواهى به ما بقبولانى؟!
شيخ پاسخ داد اگر مؤمن به قيامت هستيد چرا در معاملات خود با مردم و در رفتار و كردار و اعمال و اخلاقتان خلاف واجبات و دستورات و خواستههاى حق عمل ميكنيد، و حقوق خانواده و جامعه و مردم را رعايت نمينمائيد، و خود را از فساد و گناه حفظ نميكنيد؟ آن كه به قيامت ايمان دارد و نسبت به محشر و دادگاه هايش در حال يقين است در همه اطوارش با شما تفاوت دارد!!
شما اگر به حقيقت معتقد به قيامت بوديد، و به محشر ايمان داشتيد در فضائى از مراقبت و محاسبه نفس، و توجه دقيق به اعمال و اخلاق خود زندگى مى كرديد!!
منبع : پایگاه عرفان