حسین(علیه السّلام)؛ مَثل اعلای الهی

ذات بی‌همانند خداوندی دارای نام‌ها و وصفت‌های ارجمندی است که به اقتضای ذاتی خود هریک از آن نام‌ها خواهان مظهر و مجلایی برای نمایش خویشتن هستند؛ آن گونه که در حدیث قدسی «کنز مخفی» آمده است: «من گنجینه‌ای پنهان بودم و دوست داشتم که شناخته شوم، پس  هستی را آفریدم تا شناخته شوم».(1)خداوند بر اساس عشق ذاتی خویش دست به آفرینش زد و خلایق را آینه  صفات خود ساخت و «مثال »هایی برای خود برگزید: «ولله المثل الاعلی»(2) تا خویش را در آنان به نمایش گذارد.
برابر روایات روشنگر اسلامی،  رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان (علیهم السّلام) «مثال»‌های والای خداوندی هستند؛ اینان، به صورت و سیرت، بیانگر جلوه‌های زیبای خداوند سبحان‌اند. و در این میان حسین(علیه السّلام) جلوه تام و تمام و مثال شکوهمند خدایی است و این شکوه پایدار، به ماندگاری ذات حق ـ سبحانه و تعالی ـ همیشگی و جاودان است؛ چرا که خدا پایدار است.

پی نوشت:

1. جامع الاسرار و منبع الانوار، سید حیدر آملی، ص۱۰۲.
2. نحل/ ۶۰.