احسان و بخشش

روزى بادیه نشینى نزد امام حسین علیه السلام آمد و گفت :
روزى از جدت ، رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم شنیدم که فرمود: حاجات خود را یا از عرب شریف و یا مولاى کریم و یا حامل قرآن و یا شخص گشاده رو بخواهید. و شما عرب بوده و کرامت سیرت شما و قرآن بین شما نازل شده است و پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فرمود که هرگاه بخواهیم به او نظر کنیم ، به حسن و حسین بنگریم .
در اینحال وقتى امام حسین علیه السلام از حاجت و مشکلش پرسید، او نیازش را روى زمین نوشت و حضرت فرمود:
از رسول اکرم صلى الله علیه و آله و سلم شنیدم که فرمود: نیکى و بخشش به افراد، به قدر معرفت و شناخت ایشان است . (۱) و پدرم فرمود: ارزش هر شخصى احسان و نیکوکارى اوست . (۲) از اینرو از تو سه سؤ ال مى پرسم ؛ اگر پاسخ دهى ، سه همیان و اگر دو سؤ ال را پاسخ دهى ، دو همیان و اگر یکى را جواب دهى ، یک همیان نقره و زر به تو مى دهم .
آن مرد قبول کرد و حضرت پرسید:
بهترین عمل کدام است ؟
او جواب داد:
ایمان به خدا.
حضرت پرسید:
نجات از هلاکت به چه چیز است ؟
او پاسخ داد:
اطمینان به خدا.
امام حسین علیه السلام پرسید:
زینت عبد و بنده خدا به چیست ؟
او اظهار داشت :
علم و دانشى که تواءم با حلم و بردبارى باشد.
حضرت پرسید:
اگر آنرا نداشت .
او پاسخ داد:
فقر تواءم با صبر و شکیبایى .
حضرت پرسید:
اگر آنرا نداشت .
آن مرد گفت :
صاعقه اى از آسمان فرود آید و او را نابود کند.
در اینحال امام حسین علیه السلام خندید و سه همیان نقره و زر به او عطا فرمود. (۳)
من طلب رضى الناس بسخط الله و کله الله الى الناس . (۴)
کسى که خشنودى مردم را با خشم و غضب الهى فراهم آورد، خداوند او را به مردم وا گذارد.
امام حسین علیه السلام

نویسنده: محمد حسین مهر آیین