اميرمؤمنان عليه السلام خرج خود را به اندازه گرفته بود. او هر روز خانه عوض نمى كرد؛ هر روز اسب عوض نمى كرد؛ سه ماه يكبار، لباس عوض نمى كرد. سالى يك بار فرش عوض نمى كرد؛ نقاشى گران قيمت نداشت؛ گچ برى نداشت؛ آينه كارى نداشت؛ بلكه آن حضرت مى گفت: آن مقدار درخت خرما كه دارد خرج مرا مى دهد، پس الان كه اين صد هزار تا درخت خرما به ثمر نشسته، اضافه بر خرج من در زندگى است. آن حضرت اهل اين هم نبود كه آن درختان را بفروشد و پولش را بانك بگذارد، و بعد هم برود به اين طرف و آن طرف كه ببيند كدام بانك بيش تر سود مى دهد. حضرت فرمود: قنبر! يك قلم و يك صفحه برايم بياور. قنبر مى گويد: من يك قلم و يك صفحه براى نوشتن آوردم و به اميرمؤمنان عليه السلام دادم. ديندار مى گويد، خودم و ديگران، و ديگران هم هر كه مى خواهند باشند. حضرت اين طور نوشت:
بسم الله الرحمن الرحيم.
اين صد هزار درخت خرما را كه تمام آن ها را به دست خودم نشانده ام و اكنون به لطف خدا، به ميوه نشسته اند، وقف نيازمندان و محتاجان مردم مسلمان كردم و توليت آن را به حسن و حسينم واگذار نمودم. حسن و حسين خودم هم حق ندارند يك دانه از اين خرماها را بخورند، مگر آن كه آنان هم مثل فقرا، نيازمند بشوند.
اين رفتار، نمونه يك ديندار واقعى است.
منبع : پایگاه عرفان