امام حسین (ع) در روز رستاخيز

روايات اسلامى نشانگر آن است كه در روز رستاخيز، آن حضرت محفل ويژه اى دارد كه در سايه عرش خداست .
از ويژگيهاى آن اين است كه شركت كنندگان آن از گريه كنندگان و سوگواران و شيفتگان حسين عليه السلام هستند و از زائران او.
آنان به نام و ياد و سخن او، چنان انس و الفت مى گيرند و شيفته او مى گردند و به گونه اى امنيّت و آرامش مى يابند كه همه نعمتها را فراموش مى كنند، حتّى رفتن به سوى خاندان خويش و اجابت دعوت آنان را در بهشت برين و مجلس و محفل و همنشينى آن گرامى را بر همه چيز و همه كس ، برمى گزينند.
و نيز آن حضرت در صحراى محشر موقف ويژه اى دارد كه غم و اندوه همه اهل محشر را برمى انگيزد؛ چرا كه همگان مى نگرند كه حسين عليه السلام در حالى وارد محشر مى گردد كه بر پاى خويش راه مى پيمايد؛ امّا سر از بدنش جدا و از رگهاى بريده اش ‍ خون فوّاره مى زند و در اين هنگامه شورانگيز و اندوهبار است كه مادرش فاطمه عليها السلام فرياد حزن انگيزى سر مى دهد كه همه دلها را داغدار مى سازد.