امام حسین(ع) مايه شادى و اندوه دلها

یکی از ویژگیهای خاص امام حسین(ع) ، اين است كه هم مايه شادمانى و روشنايى و سرور دل ماست و هم منشأ غم و اندوه قلبها.
توضيح بحث اينكه : از آنجايى كه حسين عليه السلام از آغاز آفرينش نور وجودش تا دامنه قيامت و جهان آخرت ، به دلايلى كه پيشتر اشاره رفت ، برانگيزاننده غم و اندوه ، در دلهاى با ايمان است و حتى در سراى آخرت كه سراى غم و اندوه نيست همگان به ياد و نام و شهادت او سوگوارى مى كنند؛ به همين جهت خداوند از پرتو وجودش بهشت وحوريان بهشتى را آفريد تا همانگونه كه سبب حزن و اندوه دلهاست ، باعث سرور و شادمانى قلبها نيز باشد.
در روايتى از پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله آورده اند كه در اين مورد فرمود:
(خداوند، پيش از آنكه آدم را پديد آورد مرا آفريد و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام را.
ما را هنگامى آفريد كه نه آسمان برافراشته بود و نه زمين گسترش يافته ، نه نورى بود و نه ظلمت و تاريكى ، نه خورشيدى آفريده بود و نه ماهى ، نه بهشتى و نه دوزخى.)
عبّاس پرسيد: (آغاز آفرينش شما چگونه بود؟)
فرمود: (عموجان ! هنگامى كه خداوند آفرينش ما را اراده فرمود به گفتارى سخن گفت و از آن نورى پديد آورد، آنگاه به سخنى ديگر تكلّم فرمود و از آن روحى پديدآورد و پس از آن نور را به روح در آميخت ومرا آفريد و به همين صورت ، على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام را .
ما او را هنگامى كه ستايشى نبود، مى ستوديم و هنگامى كه به تقديسى امر نشده بود، تقديس مى كرديم از آن پس كه خداوند اراده آفرينش مخلوق خويش را كرد، نور مرا شكافت و از آن عرش را پديد آورد، با اين بيان ، عرش از نور من است و نور من از خدا، روشن است كه نور من از عرش برتر است .
سپس ، نور برادرم على عليه السلام را شكافت و فرشتگان را از نور او آفريد، پس فرشتگان از نور او هستند و او برتر از فرشتگان .
آنگاه نور دخترم فاطمه عليها السلام را شكافت و از نور او آسمانها و زمين را آفريد و او برتر از آسمانها و زمين است .
پس از آن نور فرزندم حسن را شكافت و از آن خورشيد و ماه را آفريد، پس خورشيد و ماه از نور حسن عليه السلام هستند و او برتر از خورشيد و ماه .
آنگاه نور فرزندم حسين عليه السلام را شكافت و از آن بهشت و حوريان بهشتى را آفريد، پس بهشت و حوريان از نور فرزندم حسين هستند و او از نور خدا و برتر از بهشت و حوريان بهشتى است .)
آرى ! از خصوصيّات حسين عليه السلام اين است كه نام و ياد و حقيقت و شهادت افتخار آفرينش ، هم حماسه ساز و غم انگيز است و هم مايه افتخار و شادمانى دلهاى باايمان .
و از شگفتيهاى اين ويژگى آن حضرت اينكه ، بهشت و حوريان بهشتى كه پرتوى از نور او و سمبل زيبايى و شادمانى اند، آنها نيز با ياد ونام و شهادت او، دچار غم و اندوه مى گردند و آن گرامى با اينكه برانگيزاننده افتخار و شادمانى است ، حماسه ساز و حزن انگيز نيز هست ؛ چرا كه با نام و ياد شهادت او، بهشت گريست و حوريان در برترين جايگاهها، بر چهره خود زدند و سوگوار او شدند و از اين شگفت تر اينكه آن حضرت همانطور كه سبب اندوه بهشت گرديد، شادمانى آن را نيز باعث شد، چرا كه بهشت از پروردگارش خواست تا او را آراسته سازد و خداوند اركان آن را به نور حسن و حسين عليهما السلام آراست و آنگاه بود كه بهشت بسان عروسى كه بر خود بنازد، بر خود باليد.