قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

افتخارى جاودانه

پرتویی از الطاف خاصّ الهى بر امام حسين عليه السلام ، افتخاراتى است كه خدا در قرآن كريم و يا در گفتارش با پيامبران ، بدو ارزانى داشته است .
امّا در مورد امام حسين و قرآن در عنوان مستقلّى بحث خواهيم داشت . اينك پرتوى از سخنان خداوند متعال در مورد حسين عليه السلام :
1
- خداوند، مصيبت امام حسين عليه السلام را در گفتگوى خود با آدم و پس از آن با موسى ، به طور مكرّر و ديگر پيام آورانش تا آخرين و برترين آنان ، ياد كرده است ،كه به طور مشروح در بخشى تحت عنوان (مجالس سوگوارى ) خواهيم آورد.
2
- امّا سخن مخصوص خدا با بنده محبوب خود، نمونه هاى بسيار دارد كه از آن جمله روايتى است از انس بن مالك كه مى گويد: من همراه آن حضرت بودم كه به قبر بانوى بزرگ اسلام ، حضرت خديجه عليها السلام رسيد و به ياد فداكاريهاى او گريست و به من فرمود او را تنها بگذارم . من در گوشه اى خود را نهان ساختم و توقّف او در كنار قبر خديجه عليها السلام و نماز و نيايش او به طول انجاميد، گوش سپردم ، ديدم اينگونه عاشقانه و عارفانه به نيايش با خدا برخاسته است :

ياربّ ياربّ اءنت مولاه معتمدى

 

طوبى لمن كنت انت مولاه

 

طوبى لمن كان نادماً ارقاً

 

يشكو الى ذى الجلال بلواه

 

ومابه علة ولا سقم

 

اكثر من حبّه لمولاه

 

اذا اشتكى بثّه و غصّته

 

اءجابه اللّه ثم لبّاه

 

اذا ابتلى بالظلام مبتهلا

 

اءكرمه اللّه ثم اءدناه


پروردگارم ! پروردگارم ! تويى كه محبوب و سرپرست منى ! پس ، بنده اى را كه به سويت پناه جسته است ، مورد لطف و رحمت خويش قرار ده .
اى بلند مرتبه ! واى باعظمتى كه اعتماد من به توست ! خوشا به حال آنكه تويى محبوب دل و تكيه گاه او!
خوشا به حال آنكه در ندامت از اشتباهات و غفلت خود، شب زنده دارى مى كند و شكايت غم و رنج و مشكلاتش را به بارگاه پروردگار باعظمت خويش مى برد در حالى كه درد و رنجى بيشتر از عشق به محبوب و مولاى خويش ندارد.
آنگاه كه شدّت اندوه و غم جانكاه خويش را بدو شكوه مى برد، خداى پرمهرش جوابش مى دهد و به ندايش لبّيك مى گويد.
هنگامى كه در تاريكى و تيرگى زندگى ، به سوى خدا تضرّع مى كند، خدا گراميش مى دارد، سپس او را به بارگاه خويش ‍ نزديك مى كند.
انس بن مالك مى گويد: مناجات دل انگيز و پرشور حسين عليه السلام كه به اينجا رسيد، ديگر صداى دل نوازش نيامد. درست اينجا بود كه به ناگاه ندايى شنيدنى در فضا پيچيد، ندا اين بود:

لبّيك عبدى واءنت فى كنفى ملائكتى

 

فحسبك الصوت قد سمعناه

 

دعاك عندى يجول فى حجب

 

فحسبك الستر قد سفرناه

 

لو هبّت الرّيح من جوانبه

 

خرّ صريعاً لما تغشاه

 

سلنى بلا رغبة ولا رهب

 

ولا حساب انّنى انا اللّه


لبّيك ! بنده محبوبم ، لبّيك ! به راستى كه تو در كنف حمايت من هستى و هر آنچه را گفتى ، همه را شنيديم و دانستيم .
فرشتگانم براى شنيدن صداى دل انگيزت شور و اشتياق مى ورزند، پس تو را همين افتخار بس كه ما راز و نيازت را شنيديم .
دعايت در بارگاه ملكوت و در حجابها، در جولان است و همين تو را بسنده است كه ما پرده ها را كنار زديم ، به گونه اى كه اگر نسيم رحمت از اطراف آن بوزد، انوار جلال حق او را مى پوشاند.
هر چه مى خواهى بدون بيم و هراس و بدون حساب و اندازه بخواه ، چرا كه خداوندگار توانا و بى همتاى تواءم .
آرى ! اين نيايش و اين پاسخ مربوط به پيش از شهادت ، گواهى و نمونه اى از الطاف خاص خدا، به آن حضرت است . نداهاى ويژه به سوى آن حضرت ، در روز جاودانه عاشورا، متعدّد است ؛ از آن جمله ، در واپسين لحظات شهادت كه بدينگونه مورد لطف قرارگرفت :
يا اَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ


منبع : ويژگيهاى امام حسين عليه السلام
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:

آخرین مطالب


بیشترین بازدید این مجموعه