براي كدامين گرفتاريم به درگاهت بنالم و اشك بريزم؟ (فرازی از دعای کمیل)

اي خداي من و پروردگار و سرور و مولايم، براي كداميك از دردهايم به حضرتت شكوه كنم؟ و براي كدامين گرفتاريم به درگاهت بنالم و اشك بريزم؟ آيا براي دردناكي عذاب و سختي‌اش؟ يا براي طولاني شدن بلا و زمانش؟ پس اگر مرا در عقوبت و مجازات با دشمنانت قرار دهي، و بين من و اهل عذابت جمع كني، و ميان من و عاشقان و دوستانت جدايي اندازي، اي خدا و آقا و مولا و پروردگارم، بر فرض كه بر عذابت شكيبائي ورزم، ولي بر فراقت چگونه صبر كنم؟ ! و گيرم اي خداي من بر سوزندگي آتشت صبر كنم، اما چگونه چشم پوشي از كرمت را تاب آورم؟ ! يا چگونه در آتش، سكونت گزينم و حال آنكه اميد من گذشت و عفو تواست؟!

يَا إِلَهِي وَ رَبِّي وَ سَيِّدِي وَ مَوْلاَيَ، لِأَيِّ الْأُمُورِ إِلَيْكَ أَشْكُو، وَ لِمَا مِنْهَا أَضِجُّ وَ أَبْكِي، لِأَلِيمِ الْعَذَابِ وَ شِدَّتِهِ، أَمْ لِطُولِ الْبَلاَءِ وَ مُدَّتِهِ، فَلَئِنْ صَيَّرْتَنِي لِلْعُقُوبَاتِ مَعَ أَعْدَائِكَ، وَ جَمَعْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَ أَهْلِ بَلاَئِكَ، وَ فَرَّقْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَ أَحِبَّائِكَ وَ أَوْلِيَائِكَ، فَهَبْنِي يَا إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ مَوْلاَيَ وَ رَبِّي صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ، وَ هَبْنِي (يَا إِلَهِي) صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى كَرَامَتِكَ، أَمْ كَيْفَ أَسْكُنُ فِي النَّارِ وَ رَجَائِي عَفْوُكَ

برای خواندن متن کامل دعا - اینجا - کلیک کنید.

شرح:

يَا إِلَهِى وَرَبِّى وَسَيِّدِى وَمَوْلَاىَ لِأَىِّ الْأُمُورِ إِلَيْكَ أَشْكُو

اى معبود و پروردگار و سرور و مولايم، براى كدام يك‌ از مصائب و دردهايم به پيشگاهت شكايت آرم؟

شكايت به دوست‌

مولاى عاشقان، در اين بخش از دعا، از بلاها و گرفتارى‌ها ناله و زارى كرده و شكايت به درگاه دوست مى‌برد و با اين شكايت مى‌خواهد بگويد: احدى جز تو نمى‌شناسم كه دردم را دوا كند و رنج و بلايم را برطرف نمايد.

همه فقير و نيازمند تواند و همه بى‌قدرت و ناتوان و ضعيف‌اند، از بى‌قدرت و ناتوان كارى ساخته نيست و از ضعيف، انتظار حلّ مشكل نمى‌رود.

تويى كه كليد حلّ همه مشكلات در اختيار توست.

تويى كه قدرت بى‌نهايتى و با يك اشاره‌ات، همه دردها به درمان مى‌رسد.

تويى كه مشكلات مشكل‌داران را حل مى‌كنى و سختى و رنج گرفتاران را برطرف مى‌نمايى.

تويى كه حضرت فاطمه زهرا عليها السلام به پيشگاهت مى‌ناليد و چون چشمه فصل بهاران به درگاهت اشك مى‌ريخت و مى‌گفت:

خدايا، (از تو خواسته‌هايى دارم كه فقط تو مى‌توانى عنايت كنى) از تو هدايت و تقوا و عفاف و بى‌نيازى و عمل به آنچه كه دوست دارى و به آن خشنود مى‌شوى مى‌خواهم.

خدايا، از تو براى ناتوانى‌مان قدرت، و براى تهى‌دستى‌مان ثروت، و براى نادانى‌مان از حلم و علم تو درخواست داريم.

خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست و ما را بر سپاس گزارى و ياد و طاعت و عبادتت يارى ده، به مهربانى‌ات اى مهربان‌ترين مهربانان‌ (1) .

تويى كه حضرت ابراهيم عليه السلام آن قهرمان توحيد، با فرزندش اسماعيل عليه السلام پس از ساختن بناى كعبه دست نياز به سويت برداشتند و با كمال خضوع و خشوع حقايقى را از تو درخواست كردند كه هيچ كس جز تو قدرت عطا كردنش را به آنان نداشت:

پروردگارا، كار ساختن كعبه را از ما بپذير، زيرا تو شنوا (ى دعاى ما) و آگاه (به اخلاص ما) هستى.

پروردگارا، ما دو بنده تسليميم و از ذريه ما امتى را تسليم خود قرار ده و مناسك ما را به ما بنمايان و توبه ما را بپذير، زيرا تو بسيار توبه‌پذير و مهربانى.

پروردگارا، در ميان مردم اين منطقه پيامبرى را از خودشان برانگيز، كه آياتت را بر آنان بخواند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد و از آلودگى فكرى و روحى پاكشان كند، زيرا تو تواناى شكست ناپذير و حكيمى‌ (2) .

تويى كه نوح عليه السلام پس از نهصد و پنجاه سال- كه انواع آزارها را از قومش به خاطر تو تحمل كرد- شكايت به حضرتت آورد و تو با قدرت و سطوتت از آسمان، آب نازل كردى و از زمين، آب جوشاندى و همه دشمنان را- با غرق كردنشان- هلاك كردى و نوح عليه السلام و مؤمنان همراهش را نجات بخشيدى.

تويى كه در جنگ بدر- كه عدد و ساز و برگ مؤمنان يك سوم دشمنان بود و ظاهر كار نشان مى‌داد كه پيروزى قطعى، با دشمن و شكست حتمى، با ارتش اسلام است- مؤمنان را به دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله بر دشمنان پيروز كردى.

اكنون از بلاها و مصائب و گرفتارى‌ها و رنج‌ها به تو شكايت مى‌كنم.

تويى كه با يك نظر، همه بلاها و مصائب را از من برطرف مى‌كنى و زمينه آسانى و آسايش و راحت و استراحت را برايم فراهم مى‌آورى.