منقول است که حضرت زهرا(س) برای مراسم عروسی خود پیراهن و لباس برازنده‌ای نداشتند، بدین‌خاطر رسول خدا(ص) ضمن تهیه جهیزیه آن حضرت، پیراهنی نو و آراسته برای ایشان فراهم نمودند. پس از آن‌که فاطمه زهرا(س) با لباس نو به منزل امام علی(ع) آمده و مراسم جشن و اطعام پایان یافت، فقیری بر در خانه حضرت آمد و اظهار حاجت نمود و گفت: ای اهل خانه! گرسنه و عریان هستم، مرا اطعام کرده و بپوشانید. در این هنگام صدیقه طاهره(س) از غذای شب عروسی برای آن فقیر کنار گذاشته و لباس خود را از تن بیرون آورده و همان لباس قدیمی را در برکردند؛ سپس غذا و لباس را به فقیر بخشیده و آن‌گاه فرمودند:
لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ[1]؛ «هرگز به نیکی [واقعی] نمی‌رسید تا از آن‌چه دوست دارید انفاق کنید.»[2]
امام حسن(ع) در مورد عدم بی‌تفاوتی حضرت زهرا(س) نسبت به دیگران و به‌ویژه همسایگان می‌فرمایند:
«رَأَیتُ أُمِّی فَاطِمَةَ قَامَتْ فِی مِحْرَابِهَا لَیلَةَ جُمُعَتِهَا فَلَمْ تَزَلْ رَاکعَةً سَاجِدَةً حَتَّی اتَّضَحَ عَمُودُ الصُّبْحِ وَسَمِعْتُهَا تَدْعُو لِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَتُسَمِّیهِمْ وَتُکثِرُ الدُّعَاءَ لَهُمْ وَلَاتَدْعُو لِنَفْسِهَا بِشَی‌ءٍ فَقُلْتُ لَهَا: یا أُمَّاهْ! لِمَ لَاتَدْعِيَنَ لِنَفْسِک کمَا تَدْعِیِنَ لِغَیرِک، فَقَالَتْ: یا بُنَی! الْجَارُ ثُمَ الدَّارُ([3])؛
شب جمعه‌ای مادرم را درحالی دیدم که در محراب عبادت ایستاده و تا طلوع فجر در رکوع و سجده بود و شنیدم برای مردان و زنان مؤمن با ذکر اسامی ایشان دعا می‌کرد، حال‌آن‌که از خداوند برای خود چیزی طلب نکرد. گفتم: مادر! چرا برای خود از خداوند چیزی طلب نکردی؟ فرمود: پسرم! اول همسایه سپس خویشتن.»
----------------------------------------------------------------
[1]. آل‌عمران(3): 92.
[2]. قصص الانبیاء (قصص قرآن، ترجمه قصص الانبیاء جزائری): 725.
[3]. وسائل الشیعة: 7 / 113،باب42 ح8884؛ بحارالانوار: 86 / 313، باب3، ح19.
برگرفته از کتاب اسلام دین آسان نوشته استاد انصاریان