دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه سید كاظم ارفع

(1) خداوندا سه حالت مرا از درخواست نمودن از تو مانع مى‌شود و يك حالت مرا بدان تشويق مى‌كند.

(2) آن سه كه باز مى‌دارند عبارتند از كارى كه به آن دستور دادى و من از انجام آن كوتاهى كردم و عملى كه از آن مرا نهى فرمودى و من به سويش شتافتم و نعمتى كه به من عنايت كردى و شكرش را بجا نياوردم.

(3) و آن يك موردى كه مرا تشويق به طلب آمرزش از تو مى‌كند فضل و كرم توبه كسى است كه رو به درگاهت مى‌آورد و گمان نيك به سويت دارد زيرا همه احسانهايت به خاطر فضل و رحمت توست و جميع نعمت‌هايت ابتدايى و بدون مقدمه است.

(4) پس هم اينك اى خداى من به درگاه عزتت همانند فرد تسليم شده و ذليل ايستاده‌ام و خجلت زده همانند دردمند عيالمند از تو تمنا مى‌كنم.

(5) الها اعتراف مى‌كنم كه در مواقع احسانت جز خوددارى از معصيت تو كارى نكرده‌ام و در همه حالات محروم از لطف و كرم تو نبوده‌ام.

(6) پروردگارا آيا اقرارم نزد تو به زشتى آنچه انجام داده‌ام به حالم سودى دارد؟ و آيا اعترافم به درگاه تو به قبح آنچه مرتكب شده‌ام مرا نجات مى‌بخشد؟ يا اينكه واقعا سزاوار سخط و غضب تو هستم و يا اينكه در هنگام دعا كردنم دشمنى تو با من همراه بوده است؟!

(7) منزهى تو، مايوس از رحمتت نمى‌شوم. خودت باب توبه را به رويم گشوده‌اى! بلكه مى‌گويم، همانند گفتار بنده‌ى ذليلى كه بر نفس خويش ظلم كرده و حرمت پروردگارش را رعايت نكرده است.

(8) همانگونه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است و روزگار بر او پشت كرده و بخت برگشته است تا آنجا كه مى‌بيند وقت كار كردن تمام شده و عمر به پايان رسيده و يقين پيدا كرده كه هيچ راه چاره و گريزگاهى از جانب تو ندارد به همين جهت با گريه و زارى به تو روى آورده و توبه را برايت خالص گردانيده و به درگاهت ايستاده و با قلبى پاكيزه و بى‌آلايش و با صدايى لرزان و آرام تو را مى‌خواند.

(9) در حالى كه قد خميده شده و سر به زير انداخته و كج گشته و از خوف و خشيت تو پاهايش مى‌لرزد و اشك ديدگانش بر صورتش روان است. اينگونه دعا مى‌كند: اى مهربانترين مهربانان و اى كسى كه طالبان رحمتش هماره به او روى مى‌آورند و اى مهربانترين فردى كه استغفاركنندگان دورش مى‌گردند و اى آنكه عفو و بخشش او بيش از خشم و بلايش مى‌باشد و اى كسى كه رضايش از سخطش فراوانتر است.

(10) و اى آنكه با گذشت خويش بر آفريده‌هايش منت گذارده و اى كسى كه بندگانش را به قبول توبه عادت داده و به وسيله توبه مفاسدشان را اصلاح فرموده و عمل كمشان را قبول كرده و به همان كار اندكشان پاداش فراوان داده و استجابت دعايشان را ضمانت نموده و بر خود واجب كرده است كه بدانها طبق وعده‌اش از جانب فضلش بهترين پاداش را عطا فرمايد.

(11) الها من گناهكارتر از آنكه تو را مخالفت كرده و او را بخشيده‌اى نيستم و سزاوار سرزنش بيشتر از كسى كه به درگاهت عذر آورده و عذرش را پذيرفته‌اى نمى‌باشم و ستمكارتر از كسى كه در محضرت توبه كرده و توبه‌اش را پذيرفته‌اى نيستم.

(12) بنابراين در اين حال به پيشگاهت توبه‌اى مى‌كنم كه نسبت به آنچه انجام داده‌ام پشيمان و از حاصل كار نگران و از آنچه اتفاق افتاده خجالت زده‌ام.

(13) خدايا اين را مى‌دانم كه گذشت تو از گناهان بزرگ، برايت بزرگ نيست و صرف نظر از لغزش سنگين، برايت سخت نمى‌باشد و ناديده گرفتن جنايات آشكار، برايت گران نيست و اين را نيز مى‌دانم كه محبوبترين بندگان نزد تو كسى است كه بر تو طغيان نكند و از اصرار بر گناه اجتناب نمايد و ملازم با استغفار و توبه باشد.

(14) و من از كسى كه بر تو طغيان كند بيزارم و از كسى كه اصرار بر گناه مى‌كند به تو پناه مى‌برم و نسبت به آنچه كوتاهى كرده‌ام طلب عفو مى‌نمايم و درباره‌ى آنچه كه از انجام آن ناتوانم از تو كمك مى‌خواهم.

(15) بار الها بر محمد و آل او درود فرست و آنچه از حقوق خود بر من لازم فرمودى به كرمت ببخش و از آنچه كه باعث شد، مستوجب عذابت گردم عافيتم ده و از هر چه كه گنهكاران را مى‌ترساند پناهم ده چرا كه تو لبريز از عفو و بخششى و كانون اميد و رحمتى و شهره‌ى گذشت و اغماضى و براى گرفتن حاجتم جز درگاهت وجود ندارد و براى آمرزش گناهم بخشنده‌اى غير تو نيست. و محال است كه غير از اين باشد.

(16) الها من براى خود جز از تو هراسى ندارم چرا كه فقط تو سزاوارى براى ترسيدن و تو سزاوارى كه عفو فرمايى. بر محمد و آل او درود فرست و حاجتم را برآورده و خواسته‌ام را ادا كن و از گناهم درگذر و مرا از نگرانى درونى امان بده كه تو بر همه چيز توانايى و اين كار برايت آسان است. اى خداى جهانيان دعايم را مستجاب كن.