طلحه و زبیر از امیر المومنین وقت خواستند؛ روز وقت نبود به طلحه و زبیر بدهد چون وقت مال کل مسلمانها بود و نمی شد به خصوصی ها وقت بدهد. از بعد از نماز صبح می آمد مشغول کار مردم بود و سروسامان دادن به اوضاع بود و برگرداندن پولهایی که سه نفر قبلش بی حساب به اقوامشان داده بودند.

فرمودند شب بعد از نماز عشاء بیایید. از مسجد که به خانه آمدند در زدند، خودش آمد در را باز کرد. طلحه و زبیر وارد خانه شدند. حضرت اول سوال کرد که کار اجتماعی دارید؟! گفتند نه، کار خصوصی داریم.

حضرت هم در جا این چراغ پیه سوز روشن تو اتاق را که دو زار هم نمی ارزید خاموش کرد از اتاق رفت بیرون و یک چراغ دیگر آورد و گفت حرفتان را بزنید. گفتند چرا چراغ را خاموش کردی فرمود این چراغ پیه اش مال بیت المال بود و من اجازه نداشتم زیر شعله ی چراغ بیت المال با شما حرف شخصی داشته باشم. یعنی بیت المال دارها حتی پنج دقیقه روشنی چراغ روشن شده ی از روغن چراغ بیت المال برای کار خصوصی حرام است.