«نوزده» حرف است که برای خواننده آن، اسباب گشایش و رهایی از آفات است.
رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) آن‌ها را به امیر مؤمنان(صلوات الله علیهما و آلهما) تعلیم فرموده و شیخ صدوق در کتاب «خصال» در ابواب نوزده‌گانه نقل کرده، فرمودند که می‌گویی:
يا عِمادَ مَنْ لاعِمادَ لَهُ وَ يا ذُخْرَ مَنْ لاذُخْرَ لَهُ وَ يا سَنَدَ مَنْ لاسَنَدَ لَهُ وَ يا حِرْزَ مَنْ لاحِرْزَ لَهُ وَ يا غِياثَ مَنْ لاغِياثَ لَهُ وَ يا كَريمَ الْعَفْوِ وَ يا حَسَنَ الْبَلاءِ وَ
يا عَظيمَ الرَّجاءِ وَ يا عِزَّ الضُّعَفاءِ وَ يا مُنْقِذَ الْغَرْقى وَ يا مُنْجِىَ الْهَلْكى يا مُحْسِنُ يا مُجْمِلُ يا مُنْعِمُ يا مُفْضِلُ، اَنْتَ الَّذى سَجَدَ لَكَ سَوادُ اللَّيْلِ وَ نُورُ
النَّهارِ وَ ضَوْءُ الْقَمَرِ وَ شُعاعُ الشَّمْسِ وَ دَوِىُّ الْماءِ وَ حَفيفُ الشَّجَرِ، يا اَللَّهُ يا اَللَّهُ يا اَللَّهُ، اَنْتَ وَحْدَكَ لاشَريكَ لَكَ.
ای تکیه‌گاه کسی که تکیه‌گاهی ندارد، ای ذخیره کسی که ذخیره‌ای ندارد، ای پشتوانه کسی که پشتوانه‌ای ندارد، ای پناه کسی که پناهی ندارد، ای دادرس کسی که دادرسی ندارد و ای کریم و ای نیکو آزمون و ای بزرگ امید و ای توان ناتوانان و ای نجات‌بخش غرق‌شدگان و هلاک شدگان، ای نیکوکار، ای زیبا کار، ای نعمت‌بخش، ای فزون بخش، تویی که تاریکی شب و روشنی روز و پرتو ماه و شعاع خورشید و صدای آب و صدای خش‌خش برگ‌های درخت برایت سجده کرد؛ ای خدا، ای خدا، ای خدا، تو یگانه‌ای شریکی برایت نیست.
پس می‌گویی:
اَللَّهُمَّ افْعَلْ بي كَذا وَ كَذا (به‌جای کلمه کذا و کذا حاجت خود را ذکر می‌کنی)
خدایا با من چنین و چنان کن (به‌جای کلمه چنین و چنان حاجت خود را ذکر می‌کنی)
همانا که از جای خود برنخواهی خاست تا ان‌شاء‌الله تعالی مستجاب شود.