به نام خدا که رحمتش بیاندازه است و مهربانیاش همیشگی
حاء، میم
(١)
سوگند به [این] کتابِ روشنگر
(٢)
[که] آن را در شبی خجسته و پُرخیر نازل کردیم؛ زیرا همواره هشداردهنده بودیم
(٣)
در آن شب هر امر استواری مشخص و متمایز میشود
(٤)
[نزول قرآن] کاری است [که] از نزد ما [صورت پذیرفته]، مسلّماً ما همواره فرستندۀ [وحی و ارسالکنندۀ پیامبران] بودهایم
(٥)
[همۀ این امور] به سبب رحمتی از سوی پروردگار تو است، بهراستی او شنوا و داناست
(٦)
همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه بین آن دوتاست، اگر اهل یقین باشید
(٧)
هیچ معبودی جز او نیست، حیات میبخشد و میمیراند، پروردگار شما و پدران پیشین شما [است]
(٨)
[نه اینکه یقین ندارند،] بلکه درحالیکه بازیگرند [و واقعیات هستی را جدی نمیگیرند] در تردیدی سختند
(٩)
پس منتظر روزی باش که آسمان دودی آشکار بیاورد،
(١٠)
[دودی که همۀ] مردمِ [کافر و مشرک] را [از هر طرف] احاطه میکند، این [دود]، عذابی دردناک است
(١١)
[میگویند:] پروردگارا! [این] عذاب را از ما برطرف کن که [هماکنون به همۀ حقایق و معارف] ایمان میآوریم
(١٢)
هشیارشدن [و از پی آن ایمانآوردن] چگونه برای آنان سودمند است درحالیکه [پیش از این عذاب] پیامبری روشنگر بهسویشان آمد؟
(١٣)
آنگاه [نه اینکه ایمان نیاوردند، بلکه] از او رویگرداندند و گفتند: تعلیمیافتهای دیوانه است!
(١٤)
ما [بر فرض] مدتی اندک [آن] عذاب را برطرف کنیم یقیناً شما [به همان عقاید بیپایه و اعمال زشتتان] بازمیگردید
(١٥)
[قیامت] روزی [است] که [گنهپیشگان را] با قدرتی بسیار شدید [به انتقامی مهیب] دچار کنیم؛ زیرا ما انتقامگیرندهایم
(١٦)
بهراستی پیش از اینان فرعونیان را آزمودیم، و پیامبر بزرگواری برای آنان آمد
(١٧)
[به آنان گفت] که بندگان خدا را [که مورد شکنجۀ شما هستند] به من بسپارید، من برای شما پیامبری امینم
(١٨)