- الأنفال - جزء نهم - سوره انفال

وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخَافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ٢٦ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ٢٧ وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ ٢٨ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا وَيُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ۗ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ٢٩ وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ ۚ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ ۖ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ ٣٠ وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُوا قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاءُ لَقُلْنَا مِثْلَ هَٰذَا ۙ إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ٣١ وَإِذْ قَالُوا اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَٰذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ٣٢ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِيهِمْ ۚ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ ٣٣

از زمانی یاد کنید که شما نفراتی اندک بودید، و در سرزمین [مکه] ناتوان شمرده می‌شدید، همواره می‌ترسیدید که مردمِ [مشرک]، شما را برُبایند [تا آزارتان داده، یا بکشند،] پس خداوند شما را [در مدینه] جای داد، و با یاری‌اش نیرومندتان ساخت، و شما را از نعمت‌های دلپذیر روزی بخشید تا سپاس‌گزاری کنید‌ (٢٦) ای مؤمنان! [با نافرمانی از خدا و پیامبر و فاش‌کردنِ اَسرار به نفع دشمن،] به خدا و پیامبر و امانات خود خیانت نکنید! درحالی‌که می‌دانید [خیانت گناه بزرگی است]‌ (٢٧) بدانید که اموال و فرزندانتان آزمایشی برای شمایند، [نباید برای گردآوری مال و ادارۀ امور فرزندان متوسل به خیانت و امور حرام شوید،] و خداست که [برای کارهای درست و عادلانۀ شما] پاداشی بزرگ نزد اوست‌ (٢٨) ای مؤمنان! اگر خدا را [اطاعت کنید، از محرّماتش] بپرهیزید بصیرتی ویژه جهت تشخیص [حق از باطل] برای شما قرار می‌دهد، و گناهانتان را محو می‌کند، و شما را می‌آمرزد، خداوند دارای احسانی بزرگ است‌ (٢٩) [به یاد آر] آن‌گاه که کافران دربارۀ تو نیرنگ می‌زدند تا تو را به زندان اندازند یا بکشند، یا [از وطن] بیرونت کنند، و [همواره هم] نیرنگ می‌زنند، خداوند کیفرِ نیرنگشان را می‌دهد، و خداوند بهترین کیفردهنده به نیرنگ‌زنان است‌ (٣٠) چون آیات ما را بر آنان بخوانند می‌گویند: البته شنیدیم، [ولی در این آیات مطلب فوق‌العاده‌ای به نظر نمی‌رسد،] ما هم اگر بخواهیم نمونۀ آن را می‌گوییم، این آیات جز افسانۀ پیشینیان نیست! (٣١) [یاد کن] هنگامی که گفتند: خداوندا اگر این [قرآن] همان حقِ نازل‌شدۀ از نزد توست از آسمان بر ما سنگ بباران، یا عذابی دردناک برای ما بیاور! (٣٢) خداوند بر آن نیست که آن‌ها را درحالی‌که تو در بینشان هستی عذاب کند، و بر آن نیست درحالی‌که روحیه درخواست آمرزش داشته باشند عذاب‌کنندۀ آن‌ها باشد‌ (٣٣)