- عبس - جزء سي ام - سوره عبس

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ ١ أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ٢ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ ٣ أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ ٤ أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ٥ فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ٦ وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ٧ وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ ٨ وَهُوَ يَخْشَىٰ ٩ فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ١٠ كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ١١ فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ١٢ فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ١٣ مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ١٤ بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ١٥ كِرَامٍ بَرَرَةٍ ١٦ قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ١٧ مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ١٨ مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ١٩ ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ٢٠ ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ٢١ ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ٢٢ كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ٢٣ فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ٢٤ أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ٢٥ ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ٢٦ فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ٢٧ وَعِنَبًا وَقَضْبًا ٢٨ وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ٢٩ وَحَدَائِقَ غُلْبًا ٣٠ وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ٣١ مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ٣٢ فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ٣٣ يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ٣٤ وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ٣٥ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ٣٦ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ٣٧ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ٣٨ ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ٣٩ وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ٤٠ تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ٤١ أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ٤٢

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

چهره درهم کشید و روی برتافت (١) از این‌که آن نابینا نزد او آمد (٢) تو چه می‌دانی؟ امید است او [با شنیدنِ تعالیم اسلام] راه رشد و پاکی را بپیماید (٣) یا پند پذیرد و پند به او سودمند رساند (٤) اما کسی که خود را [به سبب امکانات فراوان] بی‌نیاز از پند می‌داند (٥) تو به شدت متوجه او شده‌ای [که پندش دهی] (٦) درحالی‌که اگر نخواهد [خود را به رشد و پاکی برساند ،] وظیفه‌ای نسبت به او برعهده تو نیست (٧) اما کسی که [برای شنیدن حقایق الهی] شتابان به نزدت آمد (٨) درحالی‌که [همواره از عظمت پروردگارش] هراس دارد‌ (٩) از او غفلت کرده، به کاری دیگران می‌پردازی (١٠) چنین نیست که قرآن آثارش را در قلوب آشکار نکند یقیناً این آیات مایه تذکر و بیداری است (١١) پس هرکه بخواهد، با [فهم] آن هوشیار و بیدار می‌شود (١٢) [این آیات] در صحیفه‌هایی پُرارزش، (١٣) که بلندمرتبه و پاک [از هر مطلب ناروا و باطلی] است (١٤) در دست سفیرانی است (١٥) که بزرگوار و نیکوکارند (١٦) [از رحمت خدا] دور باشد این انسان [مغرور]! که [به نعمت‌های معنوی و مادّی] چه ناسپاس است! (١٧) خدا او را از چه چیز آفریده است؟ (١٨) از نطفه‌ای آفریده، و به او [در جسم و جان و اندام] اندازۀ دقیق عطا کرده است‌ (١٩) سپس راه [طاعت و سعادت] را برایش آسان ساخته (٢٠) آن‌گاه او را میمیراند و در گورش می‌گذارد (٢١) و هنگامی که بخواهد وی را زنده می‌کند (٢٢) شگفتا که [با اینهمه تذکر و پند و وسایل هدایت،] هنوز آنچه را به او فرمان داده‌اند انجام نداده! (٢٣) انسان باید با دقت به [همۀ جوانب] خوراکش بنگرد (٢٤) که ما از آسمان آب فراوانی فرو ریختیم (٢٥) سپس زمین را به‌صورتی سودمند شکافتیم (٢٦) و در آن دانه‌های گوناگون و در حد بسیار زیاد رویاندیم (٢٧) و نیز انگور و سبزیجات (٢٨) و درخت زیتون و خرما (٢٩) و باغ‌هایی پُر از درخت تناور (٣٠) و میوه‌های فراوان و چراگاه (٣١) تا وسیلۀ بهره‌مندی شما و دام‌هایتان باشد (٣٢) پس هنگامی که آن صدای سهمگین کرکننده دررسد‌ (٣٣) روزی که آدمی از برادرش می‌گریزد (٣٤) و از مادر و پدرش (٣٥) و از همسر و فرزندانش (٣٦) در آن روز هرکس از آنان را گرفتاری و کاری است که برای او [از اینکه نتواند به کار دیگر بپردازد] بس است (٣٧) در آن روز چهره‌هایی درخشان و نورانی است (٣٨) خندان و خوش‌حال (٣٩) و چهره‌هایی در آن روز غبار [تیره‌بختی] بر آن‌ها نشسته (٤٠) سیاهی ذلّت‌باری آن‌ها را پوشانده (٤١) آنان همان کافران بدکارند (٤٢)