- التوبة - جزء يازدههم - سوره توبه

وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَنْ لَا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ١١٨ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ ١١٩ مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ ١٢٠ وَلَا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً وَلَا يَقْطَعُونَ وَادِيًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ١٢١ وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ ١٢٢

و [نیز توفیق توبه را] به آن سه نفری که [منافقان با وسوسه و فریب، از جنگ] بازشان داشتند [ارزانی داشت]، [اینان کارشان پس از بازگشتِ مؤمنان و قطع رابطه با آنان به جایی رسید] که زمین با همۀ فراخی‌اش بر آنان تنگ شد، و [از شدت اندوه و مشکلِ تنهایی،] درونشان در مضیقه [و عذابِ وجدان] قرار گرفت، و یقین کردند که هیچ پناهگاهی از خدا جز به‌سوی او نیست، پس خداوند با رحمتش به آنان توجه کرد تا به عرصۀ توبه راه یابند، [و نهایتاً توبۀ قابل پذیرش نصیبشان شد؛ زیرا] خداوند بسیار توبه‌پذیر و مهربان است‌ (١١٨) ای اهل ایمان! از خداوند [اطاعت کرده، و از محرّماتش] بپرهیزید، و با صادقان [که انبیاء و اهل‌بیت علیهم‌السلام و اولیای خاصِ خدایند] همراه باشید‌! (١١٩) شایسته نیست که اهل مدینه و بادیه‌نشینانِ پیرامون آن از رسول‌خدا تخلّف کنند، و [سزاوار نیست که] به سبب [دل‌مشغولی به] خود، از [حفظ جان] او [در برابر حوادث] دریغ ورزند؛ زیرا در راه خدا هیچ تشنگی و رنج و گرسنگی به آنان نمی‌رسد، و در هیچ مکانی که کافران را به خشم می‌اندازد وارد نمی‌شوند، و از هیچ دشمنی کشته و اسیر نمی‌گیرند مگر آن‌که به پاداش [هرکدام از] آن‌ها عمل صالحی برای آنان [در پروندۀ اعمالشان] ثبت می‌شود، یقیناً خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی‌کند‌ (١٢٠) و هیچ مالِ اندک و یا فراوانی را [در راه حق] هزینه نمی‌کنند، و هیچ سرزمینی را [برای نبرد با دشمن یا انجام کاری پسندیده] نمی‌پیمایند مگر آن‌که برای آنان [در پروندۀ اعمالشان] نوشته می‌شود، تا خداوند [با معیار قراردادنِ] بهترین عملی که همواره انجام می‌دادند پاداششان دهد‌ (١٢١) شایسته نیست همۀ مؤمنان [به‌سوی نبرد با دشمن] کوچ کنند، [مباد آن‌که دیگر امور متوقف شود،] چرا از هر جمعیتی گروهی [به‌سوی پیامبر و امامان و عالِمان ربّانی وارسته] کوچ نمی‌کنند تا دین و احکام و معارفش را بشناسند، و قوم خود را هنگامی که به‌سوی آنان بازمی‌گردند هشدار دهند تا [از مخالفت با خدا و پیامبر و فرجامِ شوم گناه] بپرهیزند‌ (١٢٢)