- البقرة - جزء دوم - سوره بقره

وَاذْكُرُوا اللَّهَ فِي أَيَّامٍ مَعْدُودَاتٍ ۚ فَمَنْ تَعَجَّلَ فِي يَوْمَيْنِ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ وَمَنْ تَأَخَّرَ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ ۚ لِمَنِ اتَّقَىٰ ۗ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ٢٠٣ وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيُشْهِدُ اللَّهَ عَلَىٰ مَا فِي قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ ٢٠٤ وَإِذَا تَوَلَّىٰ سَعَىٰ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيهَا وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الْفَسَادَ ٢٠٥ وَإِذَا قِيلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْمِ ۚ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ ۚ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ ٢٠٦ وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ ٢٠٧ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ ۚ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ ٢٠٨ فَإِنْ زَلَلْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٢٠٩ هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ ۚ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ٢١٠

خدا را در روزهای معیّن [یازدهم، دوازدهم و سیزدهم ذو الحجه که ایام وقوف در مِنی است] یاد کنید [و قلباً مورد توجه قرار دهید]، پس هرکه در طول دو روز، [واجبات مِنی را انجام دهد و به کوچ‌کردن از آن] شتاب ورزد، گناهی بر او نیست، و هرکه [تا روز سوم، کوچ‌کردنش را] به تأخیر اندازد بر او هم گناهی نیست، [اختیار‌کردنِ وقوف در مِنی چه در دو روز، چه در سه روز] برای کسی است که [از همۀ محرّماتِ اِحرام] اجتناب کرده باشد. از خدا [اطاعت کنید و از محرّماتش] بپرهیزید! و بدانید که همۀ شما مسلّماً به‌سوی او محشور خواهید شد‌ (٢٠٣) و از مردم کسی است که گفتارش دربارۀ زندگی دنیا [و نقشه‌های به ظاهر زیبایش برای ادارۀ امور مردم و حکومت] برای تو بسیار خوش‌‌آیند [و قابل توجه] است، او [برای این‌که وانمود کند دلش برخوردار از صداقت است] خدا را بر آنچه در دل دارد شاهد می‌گیرد، درحالی‌که [خداوند از دلش آگاه است که] او [قلباً] سرسخت‌ترین دشمنِ [تو و مسلمانان] است‌ (٢٠٤) چون [چنین دشمنِ سرسختی] قدرت و حکومت یابد، می‌کوشد که در زمین تباهی و فتنه‌گری به بار آورد، و زراعت و نسل را [با ظلم و ستمِ فراوانی که می‌کند] نابود سازد؛ خداوند تباهی و فتنه‌گری را دوست ندارد‌ (٢٠٥) چون به او گویند: از خدا [اطاعت کن و از محرّمات] بپرهیز، غرور و سرسختی‌اش وی را به گناه وامی‌دارد، پس دوزخ او را بس است، و قطعاً بد جایگاهی است!‌ (٢٠٦) و از مردم کسی [چون علی‌‌بن‌‌ابی‌طالب علیه السلام] است که جانش را برای به‌دست‌آوردن خشنودی خدا می‌فروشد، و خداوند به بندگان بسیار مهرورز است‌ (٢٠٧) ای اهل ایمان! همگی به عرصۀ تسلیم [در برابر خدا و اطاعت از او] درآیید، و از گام‌های شیطان پیروی نکنید که او بی‌تردید، دشمن آشکار شما است‌ (٢٠٨) چنانچه بعد از آن‌که دلایل روشن برای شما آمد بلغزید [و به شرک و کفر و فرهنگ‌های شیطانی روی آرید] بدانید که خدا [در انتقام از شما،] توانای شکست‌‌ناپذیر و حکیم است‌ (٢٠٩) آیا [پیروان شیطان] جز این [مسائل را به عنوان محرّکِ ایمان‌آوردن به قیامت] انتظار دارند که [عذابِ] خدا و فرشتگانِ [مأمورِ عذاب] در سایبان‌هایی از ابر به‌سوی آنان آیند، و کار [نابودی آنان] پایان یابد؛ بدون‌شک همۀ کارها به‌سوی خداوند بازگردانده می‌شود‌ (٢١٠)