به نام خدا که رحمتش بیاندازه است و مهربانیاش همیشگی
الف، لام، راء. این است آیاتِ [با عظمتِ] کتاب، و قرآنِ [والامرتبۀ] روشنگر
(١)
چه بسا کافران که [هنگام روبهروشدن با عذاب] آرزو میکنند که کاش تسلیم [قرآن] بودند!
(٢)
رهایشان کن تا شکمچرانی کنند، و [از امور زودگذر مادّی] بهرهمند شوند و آرزوها سرگرمشان سازد، بهزودی [بدبختی و سیهروزی خود را] خواهند فهمید!
(٣)
هیچ شهری را نابود نکردیم مگر اینکه [به سبب فساد فراگیرش] سرنوشت معین [و قانونمندی] برای آن بود
(٤)
هیچ ملتی از زمان مقدِر و معلومش نه پیش میافتد، و نه پس میماند
(٥)
[کافران به پیامبر] گفتند: ای آن که قرآن برایت نازل شده! بهیقین که دیوانهای!؟
(٦)
اگر [دربارۀ نبوتت] راست میگویی چرا فرشتگان را نزد ما نمیآوری؟
(٧)
ما فرشتگان را جز به حق و درستی نازل نمیکنیم، و آن هنگام [که نازل شوند این منکرانِ لجوج از دچارشدن به عذاب] مهلت نمییابند
(٨)
همانا ما قرآن را فرستادهایم و یقیناً [از تحریف و زوال] نگهبانش هستیم
(٩)
مسلّماً پیش از تو در امتهای پیشین پیامبرانی فرستادیم
(١٠)
و هیچ پیامبری بهسویشان نمیآمد مگر اینکه او را مسخره میکردند
(١١)
ما همانگونه [که حق را به گذشتگان فهماندیم ولی مسخره کردند،] قرآن را [برای فهم حقایقش] در قلوب گنهپیشگان نفوذ میدهیم
(١٢)
[درحالیکه] به آن ایمان نمیآورند، [و بلکه مسخره میکنند،] البته روش پیشینیان هم چنین بوده است
(١٣)
و اگر [برای دریافت حقایق] دری از آسمان به روی آنان گشوده بودیم، و پیوسته روزِ روشن بهسوی آن بالا میرفتند
(١٤)
هرآینه گفتارشان این بود که: حتماً چشمبندی شدهایم، [بلکه فراتر از این،] ما گروهی افسون شدهایم!
(١٥)