- فصلت - جزء بيست و چهارم - سوره فصلت

حم ١ تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ ٢ كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ٣ بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ ٤ وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ ٥ قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ ۗ وَوَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ ٦ الَّذِينَ لَا يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ ٧ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ٨ قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ ذَٰلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ ٩ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِينَ ١٠ ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ ١١

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

حاء، میم (١) [این کتابی است که] از سوی خداوند رحمان و رحیم فرستاده شده [است]‌ (٢) کتابی است که آیاتش به روشنی بیان شده، و برای مردمی که دانایند به زبانی گویا و روشن است‌ (٣) درحالی‌که بشارت‌رسان و هشداردهنده است، ولی بیشتر مردم [که در غفلت‌اند از این دریای معارف] رویگردانند، و [از این رو با گوشِ قبول] نمی‌شنوند‌ (٤) گفتند: دل‌های ما از [درک] حقایقی که ما را به آن دعوت می‌کنی در حجاب‌های سختی است، و در گوش‌هایمان سنگینی است، و میان ما و تو حائلی در کار است، پس تو به کار خود بپرداز، ما هم به کار خود می‌پردازیم [تا معلوم شود پیروزی نصیب کیست]! (٥) بگو: من [از نظر ظاهرِ آفرینش] بشری مانند شمایم، [نه از جنسِ دیگر که آیاتِ کتابم و سخنم را درک نکنید،] به من وحی می‌شود که: معبود شما فقط خداوندِ یکتاست، پس مستقیم [و بدون انحراف] به‌سوی او روی‌آورید! و از وی آمرزش بخواهید! وای بر مشرکان [از عذاب دنیا و آخرت]‌! (٦) هم‌آنان که [به نیازمندان و بیچارگان] زکات نمی‌دهند، و منکر آخرتند‌ (٧) یقیناً مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند، برای آنان پاداشی پایان‌ناپذیر است‌ (٨) بگو: آیا شما به کسی که زمین را در دو روز آفرید کفر می‌ورزید، و برای او همتایانی [که اختیار چیزی را ندارند] قرار می‌دهید؟! [فقط] پروردگار جهانیان [آفرینندۀ زمین] است‌ (٩) روی زمین کوه‌هایی استوار [و لنگرآسا] پدید آورد و در آن خیر فراوانی قرار داد، و مواد خوراکی آن را [برای روزی‌خوارانش] به مدت چهار فصل اندازه‌گیری کرد که برای [همۀ] خواهندگان [برابر با نیازشان] یکسان است‌ (١٠) آن‌گاه به [آفریدن] آسمان پرداخت درحالی‌که [مادّۀ اولیه‌اش] به‌صورت [توده‌هایی از] دود بود، پس به آن و به زمین فرمان داد: خواه یا ناخواه [به وجود] آیید! آن دو گفتند: مطیعانه [به‌سوی عرصۀ وجود] آمدیم‌ (١١)