- طه - جزء شانزدهم - سوره طه

وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَىٰ ٧٧ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِيَهُمْ مِنَ الْيَمِّ مَا غَشِيَهُمْ ٧٨ وَأَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَمَا هَدَىٰ ٧٩ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ قَدْ أَنْجَيْنَاكُمْ مِنْ عَدُوِّكُمْ وَوَاعَدْنَاكُمْ جَانِبَ الطُّورِ الْأَيْمَنَ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَىٰ ٨٠ كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَلَا تَطْغَوْا فِيهِ فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي ۖ وَمَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوَىٰ ٨١ وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَىٰ ٨٢ وَمَا أَعْجَلَكَ عَنْ قَوْمِكَ يَا مُوسَىٰ ٨٣ قَالَ هُمْ أُولَاءِ عَلَىٰ أَثَرِي وَعَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضَىٰ ٨٤ قَالَ فَإِنَّا قَدْ فَتَنَّا قَوْمَكَ مِنْ بَعْدِكَ وَأَضَلَّهُمُ السَّامِرِيُّ ٨٥ فَرَجَعَ مُوسَىٰ إِلَىٰ قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا ۚ قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا ۚ أَفَطَالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُمْ أَنْ يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَوْعِدِي ٨٦ قَالُوا مَا أَخْلَفْنَا مَوْعِدَكَ بِمَلْكِنَا وَلَٰكِنَّا حُمِّلْنَا أَوْزَارًا مِنْ زِينَةِ الْقَوْمِ فَقَذَفْنَاهَا فَكَذَٰلِكَ أَلْقَى السَّامِرِيُّ ٨٧

همانا به موسی وحی کردیم که بندگانم را شبانه [از مصر] حرکت بده، و برای آنان در دریا راهی خشک باز کن [که در آن موقعیت با تکیه بر یاری من] نه از رسیدن [فرعونیان] خواهی ترسید، و نه [از غرق‌شدن] به هراس افتی‌ (٧٧) [پس از حرکت موسی با بنی‌اسرائیل،] فرعون و لشگریانش آنان را دنبال کردند، پس آنچه از امواج هولناک دریا که باید ایشان را فرومی‌گرفت فروگرفتشان‌ (٧٨) فرعون قومش را به گمراهی انداخت و [به‌سوی رشد و کمال] هدایت نکرد (٧٩) ای بنی‌اسرائیل! به‌راستی شما را از دشمنتان نجات دادیم و با شما در دامنۀ راست کوه طور وعده گذاشتیم، و برای [تأمین روزی] شما انگبین و مرغ سَلوی فرستادیم‌ (٨٠) از خوردنی‌های دلپذیر که روزی شما کرده‌ایم بخورید، و در [خوردن] آن [از حدود حق] تجاوز نکنید که خشم من بر شما فرود آید، و کسی که خشمم بر او فرود آید حتماً [در چاه تیره‌بختی و شقاوت] سقوط می‌کند‌ (٨١) یقیناً من آمرزندۀ کسی هستم که توبه کرده، و ایمان آورده و کار شایسته انجام داده، سپس هدایت کامل یابد‌ (٨٢) ای موسی! چه سببی تو را بر آن داشت که از قوم خود [در آمدن به کوه طور] پیشی گرفتی؟ (٨٣) گفت: آنان به دنبال من در حال آمدن هستند، پروردگارا! من به‌سوی تو شتافتم تا خشنودی‌ات را به دست آورم‌ (٨٤) [خداوند] گفت: همانا قومت را پس از [آمدن] تو [به کوه طور] آزمایش کردیم، و سامری [در عرصۀ آن آزمایش] آنان را به گمراهی انداخت‌ (٨٥) پس موسی در حال خشم و اندوه به‌سوی قومش بازگشت، گفت: ای قومِ من! آیا پروردگارتان [دربارۀ نزول تورات] به شما وعده‌ای نیکو نداد؟ آیا زمان وعدۀ [خداوند با من] در نظر شما طولانی آمد [که رشتۀ امور را از هم گسستید]؟ یا آنکه می‌خواستید خشمی از سوی پروردگارتان بر شما فرود آید، که با پیمانِ من [با خود مبنی بر استقامت در راه توحید و اطاعت از حق] مخالفت کردید‌ (٨٦) [قوم موسی برای توجیه خلاف‌کاری خود] گفتند: پیمان‌شکنی ما با تو به اختیار [و خواست] خودمان نبود، بلکه بارهایی از زیورآلات این قوم را به دوش ما گذاردند، و ما آن‌ها را [در آتش] انداختیم، و سامری هم به همین صورت [آنچه از زیورآلات داشت در آتش] انداخت‌ (٨٧)