โองการกุรอานกล่าวถึงประวัติและความสำคัญของประวัติศาสตร์นิพนธ์ไว้หรือไม่?

ส่วนสำคัญของประวัติศาสตร์ก็คือ “การเล่าความหลัง” ซึ่งกุรอานได้ใช้สิ่งนี้ในการนำเสนอหลักคำสอนในโอกาสต่างๆ เรื่องราวที่กุรอานเน้นเป็นพิเศษก็คือเรื่องราวของบรรดาศาสนทูต ทั้งนี้ก็เนื่องจากการนำเสนอเรื่องราวของเหล่าศาสนทูตย่อมมีผลต่อการส่งเสริมจริยธรรม เรื่องเล่าในกุรอานก็คัดมาจากชีวประวัติของบรรดาศาสนทูต(อ.)นั่นเอง

เรื่องเล่าในกุรอานล้วนมีคติสอนใจ มิได้เป็นเพียงนิทานเพลินใจให้เคลิบเคลิ้ม โดยปกติแล้ว การเล่าเรื่องราวในอดีตจะต้องเน้นท่อนที่มีคติสอนใจเป็นหลัก เรื่องเล่าที่ดีที่สุดคือเรื่องที่ทำให้จิตใจสงบ  ซึ่งเรื่องราวในกุรอานนอกจากจะคัดจากเรื่องจริงแล้ว ยังแฝงด้วยเหตุและผลที่น่าไตร่ตรองอีกด้วย[1]

มีโองการกุรอานมากมายที่กล่าวถึงความสำคัญของประวัติศาสตร์ อาทิเช่น

1.  نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْباءِ الرُّسُل  “เราจะเล่าเรื่องราวของเหล่าศาสนทูตให้เจ้าฟัง”[2]
2. وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلاً مِنْ قَبْلِكَ مِنْهُمْ مَنْ قَصَصْنا عَلَيْكَ وَ مِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ عَلَيْك “เราได้ส่งศาสนทูตก่อนหน้าเจ้า ได้เล่าเรื่องราวของพวกเขาบางคน และมิได้เล่าเรื่องราวของบางคน”[3]
3.  وَ رُسُلاً قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَ رُسُلاً لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْك “และเหล่าศาสนทูตที่เราได้สาธยายเรื่องราวแก่เจ้าก่อนหน้านี้ และอีกหลายคนที่มิได้สาธยายแก่เจ้า”[4]
4.  لَقَدْ كانَ في قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبابِ ما كانَ حَديثاً يُفْتَرى وَ لكِنْ تَصْديقَ الَّذي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصيلَ كُلِّ شَيْ ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ  “แท้จริงมีอุทาหรณ์แฝงอยู่ในเรื่องราวของพวกเขาสำหรับผู้ทรงปัญญา มิไช่เรื่องที่กุขึ้น แต่เป็นการยืนยันความถูกต้องของศาสนทูตในยุคนั้น เป็นบทพิสูจน์ทุกสิ่ง และเป็นทางนำและเมตตาธรรมแก่ชนผู้ศรัทธา”[5]
นอกจากนี้ยังมีโองการอื่นๆอีกมากมาย...ฯลฯ

อนึ่ง การได้เห็นร่องรอยของบรรพชนหรือกลุ่มชนที่ถูกลงทัณฑ์เนื่องจากไม่สนใจสัจธรรมนั้น ย่อมมีอิทธิพลต่อจิตใจมากกว่าการอ่านเรื่องราวในตำราหลายเท่า ทั้งนี้ก็เพราะร่องรอยทางประวัติศาสตร์เหล่านี้สามารถสัมผัสได้

คงเป็นเพราะเหตุนี้กระมังที่กุรอานใช้คำว่า “อุนซุรู” (จงเพ่งเถิด) แทนคำว่า “ตะฟักกะรู” (จงไตร่ตรอง)[6]ในโองการที่ว่า
قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ[7]

ด้วยเหตุนี้จึงมีหลายโองการที่ส่งเสริมให้ท่องไปในโลกกว้าง อาทิเช่น
1.  قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ “จงกล่าวเถิด(ว่า) จงท่องไปในปฐพี แล้วจงเพ่งดูว่าบั้นปลายของผู้กระทำชั่วเป็นอย่างไร”[8]
2.  قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ จงกล่าวเถิด(ว่า) จงท่องไปในปฐพี แล้วจงเพ่งมองว่าพระองค์ทรงริเริ่มการสรรสร้างได้อย่างไร”[9]
3.  أَ فَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِها... [10]อายะฮ์นี้ต้องการสื่อว่า การท่องโลกกว้างเพื่อหาอุทาหรณ์จะส่องให้ดวงใจของมนุษย์สว่างด้วยปัญญา ทำให้มีมุมมองกว้างไกล ทำให้โสตประสาทแม่นยำ และนำพาให้พ้นจากความกระด้างทางความคิด