بگـذار گـریـه ، درد دلـم را ، دوا کـنـد ازمحمد روحانی ( نجوا کاشانی )

بگـذار گـریـه   ، درد دلـم را ،  دوا کـنـد       
چشمـم نـظـر  بـه قـافـلـه ی کـربـلا  کـنـد 

مـــا ه مـحــــرم آمــده   تــا آفـتـاب هــــم        
هــر بـامـــداد ،  دیـده بـه انـدوه  وا کـنـد

شایسته است هرکه دلش می طپـد به عشق       
دل را درین فـضـای معـطر ،  رهـا کـنـد

دردیست درد عشق  که درمان پذیر نیست       
شـایــد نگــاه مـعـجــزه ،  آن را  دوا کـنـد

اینجا هـنـوز اصغر شش ماهه تشنـه است       
ای کـاش چشم  ِ حرمله   قـدری خطا کـنـد

عـبـاس مـی رود کــه  غـرور ِ فـرات را        
بـا کــودکــان تـشـنـه جـگـر ، آشنـا کـنـد

زینب به خیمه چشم بـه راه است بـاز هم        
شـایــد حسیـن ، زنـده بمانـد ، خـدا کـنـد

ظهر است وشیر ِ بیشه ی حیدر نمازخوان       
غـیـر از خدا بـه او چـه کسی اقـتـدا کـنـد

فرصت کجاست تاکه به شمشیر کینه شمر       
سـر از تـن ِ تـمـام  ِ شـهـیـدان جـدا کـنـد

غیر از سر ِ حسین ، که قرآن ناطق است
دیگـر سری نمانده  ،  که بر نیزه ها کند