ماه سرخ حسین(علیه السلام) ازغلامرضا عبداللهی

ماه سرخ حسین است و لاله   ***ماتم دست عباس دارد
ظهر هر روز صحرای خورشید   ***   بوی عطر گل یاس دارد
***
زیر این تاق پاک مقدس   ***  مجلس ماتم شاه دین است
بوی پیغمبر از منبر اید   ***  جلوه نور حق المبین است
***
باد و بیرق چه زیبا حدیثی   ***  باز گویند از ماندگاران
از کسانی که جاوید ماندند   ***   در شرفخانه روزگاران
***
آری اینجا عزای حسین است   ***  جان و دل‌ها همه کربلایی
روی پیشانی گنبد غم    ***   دست گلدسته‌های طلایی
***
در سیه چادر مکتب عشق   ***  صفحه سرخ تاریخ باز است
راه شام بلا تا مدینه   ***  سخت سنگین و دور و دراز است
***
مات و مبهوت رود فرات است   ***   ساحل ابری چشم دریا
دجله و نیل و کارون خروشان   ***  شاهد عینی خشم دریا
***
کوفه شرمنده بی‌وفایی   ***   کربلا وه چه شایستگی‌ها
کار زیبای حرّ ریاحی   ***  حد والای وارستگی‌ها
***
شهر من غرق اندوه دیرین   ***   هر چه دیوار دارد سیاه است
این چنار کهنسال غمگین   ***   قصه پردازِ خورشید و ماه است
***
هر چراغی که اینجا فرو مرد   ***   گر به یاد حسین خدا خفت
صبح فردای شام غریبان   ***   آفتاب تو با کربلا گفت
***
صبحدم با غروب ستاره    ***   در گلوی سحر بغض ترْکید
از تن یاس گل هر چه درد است  ***   دست مهتاب آهسته برچید
***
باد دیشب به گوش اقاقی   ***   رفتن باغبان را خبر داد
در بلندای این آشیانه    ***   مرغ آهنگ بدرود سر داد
***
با نوایی که از ساقه برخاست   ***   برگ از مرگِ ریشه خبر شد
دید پونه دل نسترن سوخت   ***   چشم نیلوفر از اشک تر شد
***
زانوی غم به دامان بنفشه   ***   اطلسی سر در آغوشِ شب بو
سنگِ دلسنگ آخر نیاورد   ***   از غم مرگِ گل خم به ابرو
***
نم نم اشک در چشم نسرین   ***   روی گلگونه باران شبنم
بین مینا و مینو اشاره   ***  ماجرا را به گل گفت کم کم
***
باغ بی باغبان سرد و نالان   ***   اشک ریزان به سر خاک پاشید
پنجه آه و افسوس و حسرت   ***   صورت ارغوان را خراشید
***
لادن و کوکب و یاس گریان   ***   یاسمن همچنان زار می‌زد
پیچک بی‌قرار هراسان    ***   بی‌امان سر به دیوار می‌زد