ابن اعثم گوید:
امام حسین علیه السلام شب را در سرزمین ثعلبیه ماند. صبح با مردى از اهل کوفه به نام ابو هره ازدى دیدار کرد. وى پس از سلام بر امام ، عرضه داشت : اى پسر پیامبر! چه عامل سبب شد از حرم خدا و حرم جدت پیامبر بیرون آیى ؟ فرمود: ابوهره ! بنى امیه مالم را گرفتند. صبر کردم ، به آبرویم تعرض کردند. صبر کردم ، مى خواستند خونم را بریزند گریختم . به خدا سوگند این گروه تبهکار مرا خواهند کشت ، آنگاه خداوند ذلتى فراگیر و شمشیرى برنده بر آنان مسلط مى کند و کسى را برایشان مى گمارد که خوارشان مى سازد، خوارتر از قوم سبا که زنى بر آنان فرمانروا گشت و بر اموال و جانهایشان حکومت یافت و ذلیلشان ساخت .
(۱) نیز گوید:
حسین علیه السلام راه سپرده تا در (شقوق فرود آمد و با فرزدق بر خورد کرد. وى بر امام سلام کرد، نزدیک آمد و دست آن حضرت را بوسید. امام پرسید: اى ابو فراس ! از کجا مى آیى ؟ گفت : از کوفه اى پسر دختر پیغمبر! فرمود: مردم کوفه در چه وضعى بودند؟ گفت : مردمى را پشت سر گذاشتم که با تو بودند، ولى شمشیرهایشان با بنى امیه بود، خدا آنچه خواهد، در حق بندگانش انجام دهد.
امام فرمود: راست گفتى و نیکى کردى . فرمان از آن خداست ؛ آنچه خواهد، کند. پروردگار ما هر روز در کارى است . اگر تقدیر الهى بر آنچه دوست فرود آید، خدا را بر نعمتهایش سپاس مى گوییم و از او بر اداى شکر یارى مى طلبیم و اگر قضاى الهى با امید ناساز بود، هر کس که نیتش حق باشدت تجاوز نکرده است .
فرزدق گفت : اى پسر دختر پیامبر! چگونه به کوفیان تکیه مى کنى ، در حالى که آنان پسر عمویت مسلم بن عقیل و یارانش را کشتند؟ اشک در چشمان امام حلقه زد و فرمود: رحمت خدا بر مسلم ؛ به سوى رحمت الهى و بهشت برین پر کشید. او تکلیف خود را ادا کرد و تکلیف ما مانده است . آنگاه این اشعار را خواند:
اگر دنیا ارزشمند شمرده شود، سراى پاداش الهى برتر است . اگر بدنها براى مرگ پدید آمده ، کشته شدن انسان به شمشیر در راه خدا با فضیلت تر است . اگر رزقها مقدر است ، زیبا آن است که انسان کمتر در رزق و روزى حرص نشان دهد، و اگر گرد آورى اموال ، براى واگذاشتن است ، پس چرا انسان نسبت به آنچه بر جاى گذاشتى است بخل ورزد؟
سپس فرزدق با جمعى از همراهانش از امام خدا حافظى کرد و به سمت مکه راه افتاد. (۲)
پی نوشت:
۱-الفتوح ، ج ۵، ص ۷۹.
۲-الفتوح ، ج ۵، ص ۸۰.
منبع : گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم
