داستان جريح و مادر او

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در روايتى به دورنمايى از وضع جريح اشاره مى‏نمايد كه:

انَّ امْرَأَةً نادَتْ ابْنَها وَهُوَ فى صَلاتِهِ قالَتْ: يا جُرَيْحُ قالَ: اللّهُمَّ امّى وَصَلاتِى.

قالَتْ: يا جُرَيْحُ فَقالَ: اللّهُمَّ امّى وَصَلاتى فَقالَ: لايَمُوتُ حَتّى‏ يَنْظُرَ فى وُجُوهِ الْمُومِساتِ‏ .

مادرش وى را صدا زد و او در نماز بود و از جواب مادر سرباز زد، دوباره صدا زد و او پاسخ نداد و به همين خاطر دچار زن بدكاره‏اى شد و آن جريمه پاسخ ندادن به مادر بود.

فقهاى عظام عقيده دارند اگر انسان به نماز مستحبى ايستاد و در آن هنگام مادر او را صدا زد لازم است پاسخ مادر را بدهد.

از امام باقر عليه السلام به سند معتبر روايت شده كه:

جريح عابدى بود در جامعه بنى‏اسرائيل، در صومعه‏اش مشغول عبادت بود، مادرش به نزد وى آمد و او را طلبيد، او جواب نداد، مادر دوباره وى را خواست او پاسخ نداد، بار سوم او را صدا زد و او از جواب خوددارى كرد، مادر فرياد زد: از خداوند مى‏خواهم تو را از ياريش محروم كند!

چون روز ديگر شد زن زناكارى به كنار صومعه او آمد و در آنجا وضع حمل كرد و گفت: اين بچه از جريح است، مردم گفتند: آه! كسى كه ما را از زنا منع مى‏كرد خود آلوده به زنا شد، امر شد وى را به دار زنند، در اين وقت مادر آمد در حالى كه طپانچه به صورت خود مى‏زد، جريح گفت: اى مادر! آرام باش كه من از اثر نفرين تو به اين بلا مبتلا شدم، مردم به او گفتند كه از كجا بدانيم راست مى‏گويى؟ گفت:

طفل را بياوريد؟ چون آوردند از خدا خواست طفل را به زبان بياورد، آن كودك به قدرت الهى به سخن آمد و خود را از جريح نفى كرد، چون از جريح ردّ افترا شد نجات پيدا كرد و سوگند خورد كه از خدمت به مادر لحظه‏اى درنگ نكند .

هيچ نغمه موزونى شيرين‏تر و دلنشين‏تر از كلمه مادر نيست، بلكه زيباترين آهنگ همين نداى مادر است، اين كلمه هرچند كوچك ولى بسيار پرمعنى و از نور عشق و اميد سرشار است؛ زيرا تمام عواطف قلبى از مهر و دلدادگى، رقّت و روحانيت در آن نهفته است.

در زندگانى انسان همه چيز مادر است، در حالت غم و اندوه، مادر نويدبخش، هنگام نوميدى و بدبينى، او روزنه اميد و در روزگار افتادگى و ناتوانى او موجد نيرو و قدرت است.

بلى، مادر سرچشمه محبت و دلبستگى، گذشت و بخشش است و كسى كه مادرش را از دست داده ديگر سينه‏اى كه او را در آغوش گيرد، دستى كه او را نوازش دهد و چشمى كه از او نگهبانى كند نخواهد يافت.

در صحنه طبيعت همه چيز نمودار مادر است و همه از عالم مادرى سخن گويند، خورشيد مادر كره زمين است كه با تابش خود آن را زنده نگاه مى‏دارد و پرورش مى‏دهد و پيش از آن كه با نغمه امواج دريا و ترانه نهرها و نواى روح‏بخش پرندگان و صداى چرخ آبكش‏ها آنرا نخواباند زمين را وداع نمى‏گويد و كره زمين نيز به نوبه خود مادر مهربان درختان و گُل‏ها و گياهان است كه آن‏ها را به وجود آورده به‏ حدّ رشد مى‏رساند، درخت‏ها و گل‏ها هم مادران دلسوز ميوه‏هاى گوارا و دانه‏هاى رسيده‏اند و مادر همه چيزها در جهان آفرينش همان روح كلّى ازلى جاودانى پر از زيبايى و دلدادگى است.