گفتار حضرت مهدي(عج) در آغاز ظهور و در هنگام جنگ با ظالمان

حدیث ۱    (فی الموائد): إذا ظهر القائم(عج) قام بین الرکن و المقام، و ینادی بنداءات خمسه: الأولی: ألا یا أهل العالم! أنا الإمام القائم، الثانی: ألا یا أهل العالم! أنا الصمصام المنتقم، الثالث: ألا یا اهل العالم! إن جدّی الحسین(ع) قتلوه عطشاناً، الرابع: ألا یا أهل العالم! إن جدّی الحسین(ع) طرحوه عریاناً، الخامس: ألا یا أهل العالم! إن جدّی الحسین(ع) سحقوه عدواناً.[۱]
هنگامی که حضرت قائم(عج) ظهور کند، بین رکن و مقام می‌ایستد و پنج ندا را سر می‌دهد:
ندای اول: الا ای اهل عالم! منم آن امام قائم.
ندای دوم: الا ای اهل عالم! منم شمشیر انتقام [الهی].
ندای سوم: الا ای اهل عالم! به درستی که جدّم حسین(ع) را تشنه کشتند.
ندای چهارم: الا ای اهل عالم! به درستی که جدّم حسین را عریان بر روی زمین رها کردن.
ندای پنجم: الا ای اهل عالم! به درستی که جدّم حسین(ع) را از سر کینه و دشمنی پامال کردند.
حدیث ۲    قال علی بن الحسین(ع) : إن فی القائم(عج) سنه من نبیا آدم(ع) و سنه من نوح(ع) و سنه من إبراهیم(ع) و سنه من موسی(ع) و سنه من عیسی(ع) و سنه من أیوب(ع) و سنه من محمد(ص)، فأما من آدم(ع) و نوح(ع) فطول العمر، یطیل الله عمره فی غیبته ثم یظهره الله بقدرته فی صوره شاب دون أربعین سنه، و أما من إبراهیم(ع) فخفاء الولاده و اعتزال الناس، و أما من موسی(ع) فالخوف والغیبه و أما من عیسی(ع) فاختلاف الناس فیه، فمنهم من یقول ماولد و منهم من یقول مات و منهم من یقول قتل وصلب، و أما من أیوب(ع) فالفرج بعد البلوی، و أما من محمد(ص) فالخروج بالسیف، یضع سیفه علی عاتقه ثمانیه أشهر فلایزال یقتل أعداء رسول الله(ص) و الجبابره و الطواغیت حتی یرضی الله، قیل له: و کیف یعلم أن الله قد رضی؟ قال: إن الله یلقی فی قلبه الرحمه و بینما هو یقتل و یبکی و یقول: «ألا یا أهل العالم إن جدی الحسین(ع) قتلوه عطشاناً».[۲]
امام سجاد(ع) فرمود:
در حضرت قائم(عج) روش و سنّتی است از پیامبر ما حضرت آدم(ع) و سنتی از نوح(ع) و سنتی از ابراهیم(ع) و سنتی از موسی(ع) و سنتی از عیسی(ع) و سنتی از ایوب(ع) و سنتی از حضرت محمد(ص)، [بدین ترتیب که:]
از آدم(ع) و نوح(ع) طول عمر را دارد. خداوند عمر او را در زمان غیبتش طولانی می‌کند، سپس به قدرت خود او را با چهره و شمایل جوانی که کمتر از چهل سال دارد، ظاهر می‌کند. و از ابراهیم(ع) مخفی بودن ولادت و گوشه‌گیری از مردم را دارد و از حضرت موسی(ع) ترس و غیبت را دارد و از حضرت عیسی(ع) اختلاف مردم درباره‌اش را دارد، چرا که گروهی می‌گویند به دنیا نیامده است و گروهی می‌گویند مرده است و گروهی می‌گویند کشته شده و به صلیب کشیده شده است و از حضرت ایوب(ع) گشایش و فرج بعد از سختی و شدت را دارد و از حضرت محمد(ص) قیام به شمشیر را دارد. او به مدت هشت ماه شمشیر را بر دوش می‌گذارد و پیوسته دشمنان رسول خدا(ص) و جباران و طاغوتها را می‌کشد تا هنگامی که خداوند راضی شود.
در اینجا از امام سجاد(ع) پرسیدند: چگونه آن حضرت می‌فهمد که خداوند راضی شده است؟ امام سجاد(ع) فرمود: خداوند در قلب او رحمت را می‌افکند، در حالی که او مشغول کشتن دشمنان است و گریه می‌کند و می‌گوید: «الا ای اهل عالم بدانید جدّم حسین(ع) را تشنه شهید کردند!»

نویسنده: سید علیرضا شاهرودی