آقای تنهای نینوا سلام از مهدی بوشهریان

آقای تنهای نینوا سلام
بعد هزار و چهارصد سال، با همه بی کسی و بی چیزی ام آمده ام تا بگویم:
دوستت دارم.
دوستت دارم آقای تنها و یکه نشین صحرای غربت. دوستت دارم آقای خیمه های آتش کشیده شده. دوستت دارم آقای داغ دیده سربلند همه اعصار.
حسین جان
از کودکی به من گفته اند که آخرین شهید کربلا تو بوده ای و داغ دیده ترین هم. از تو خواهشی دارم. می شود برای من و این دل هوایی تو، تو خود مصیبت خوان کربلا باشی؟
می شود از علی اکبرت، علی اصغرت، عون و جعفرت، مسلم و حر و زهیر و حبیبت، می شود از قاسم و عبدالله و محمد و قیس و هانی ات برایم بگویی؟
می شود از حارث و انیس و جراره و جنید و براره و جندب و جون و سعد و سلیمان و عبدالرحمن و عقبه و عمار و عمر و کردوس و مالک و نافع و نصر و وهب و مقسط بگویی؟

اصلا آقای من، می شود از عباس برایم بگویی؟
می شود تو خود مصیبت خوان باشی؟ آجرک الله.
آجرک الله یابن الزهرا.
با خودم می اندیشم در عزای این همه عزیز و مهربان چه کسی به تو تسلیت گفت؟ چه کسی تو را تسلی داد؟ تو که تسلی دهنده همه ای .
سردار بر دار
در این برهوت دلتنگی ، در این شهر غریب، در کنار دریای همیشه بی تاب و شرمزده از روی تو، برای تو می نویسم. از تو برای تو.

یا اباعبدالله
تشنگی ام را، تشنگی رویت را، تشنگی روی خورشیدی ات را، عاجزانه به رخت می کشم. به رخت می کشم آقای همه زیبایی ها و تنهایی ها.
شنیده ام که کمتر دست رد به سینه کسی می زنی. و شاید هم اصلا نزنی. از تو می خواهم. مرا در کنار خود بپذیری، بابی انت و امی.
از تو می خواهم این تشنگی سیری ناپذیر را، با دستان عاشقانه گرم و مهر نوازت از من بگیری و مرا با نوری از انوار معرفت و حب تو و برادرانت و پدرت و پسرانت سیراب گردانی.

ثارالله
خون من رنگین تر از خون شیعیان تو نیست، اما کم رنگ تر هم نیست. تاریک تر نیست. من از کودکی با حب تو، حب ولایت تو، حب امامت تو، حب نوری از چهارده نور آسمانی بزرگ شده ام.
پس مرا در پناه خود گیر و دستان مهربانت را بر سر من یتیم خود قرار ده.
پدر همه شیعیان ، پدر همه بچه های تشنه، پدر همه جوانان داغدار
مرا، ما را، همه ما عزادارن خود را دست گیر.

آقای من
این یک نثر نیست. یک نامه ای ست عاشقانه از دل من، به دل تو. بی کلمات ترد.
ساده می گویم.
دوستت دارم حسین جان (ع)