آمدی گوشه ویران چه عجب! *** زده ای سر به یتیمان چه عجب!
تو مپندار که مهمان منی *** به خدا خوبتر از جان منی
بس که از جور فلک دلگیرم *** اول عمر ز عمرم سیرم
دل دختر به پدر خوش باشد *** مهربانی زدو سر خوش باشد
تو بهین باب سرافراز منی *** تو خریدار من و ناز منی
بعد از این ناز برای که کنم *** جا به دامان وفای که کنم
اشک چشم من اگر بگذارد *** درد دلهام شنیدن دارد
گرچه در دامن زینب بودم *** تا سحر یاد تو هر شب بودم
گر نمی کرد به جان امدادم *** از غم هجر تو جان می دادم
آنقدر ضعف به پیکر دارم *** که سرت را نتوان بردارم
امشب از روی تو مهمان خجلم *** از پذیرایی خود منفعلم
مژده عمّه که پدر آمده است *** رفته با پا و به سر آمده است
دیدنی گوشه ویرانه شده *** جمع شمع و گل و پروانه شده
آخر ای کشته راه ایزد *** پدرت سر به یتیمان می زد
تو هم آخر پسر آن پدری *** تو پور آن نخل امامت ثمری
که به پیشانی تو سنگ زده؟ *** که زخون بررخ تو رنگ زده؟
ای پدر کاش به جای سر تو *** می بریدند سر دختر تو
منبع : علی انسانی
