آمدی گوشه ویران چه عجب! از علی انسانی

آمدی گوشه ویران چه عجب! *** زده ای سر به یتیمان چه عجب!

تو مپندار که مهمان منی ***     به خدا خوبتر از جان منی

بس که از جور فلک دلگیرم ***  اول عمر ز عمرم سیرم

دل دختر به پدر خوش باشد *** مهربانی زدو سر خوش باشد

تو بهین باب سرافراز منی ***   تو خریدار من و ناز منی

بعد از این ناز برای که کنم ***  جا به دامان وفای که کنم

اشک چشم من اگر بگذارد *** درد دلهام شنیدن دارد

گرچه در دامن زینب بودم ***   تا سحر یاد تو هر شب بودم

گر نمی کرد به جان امدادم *** از غم هجر تو جان می دادم

آنقدر ضعف به پیکر دارم ***     که سرت را نتوان بردارم

امشب از روی تو مهمان خجلم *** از پذیرایی خود منفعلم

مژده عمّه که پدر آمده است *** رفته با پا و به سر آمده است

دیدنی گوشه ویرانه شده *** جمع شمع و گل و پروانه شده

آخر ای کشته راه ایزد ***      پدرت سر به یتیمان می زد

تو هم آخر پسر آن پدری ***  تو پور آن نخل امامت ثمری

که به پیشانی تو سنگ زده؟ *** که زخون بررخ تو رنگ زده؟

ای پدر کاش به جای سر تو *** می بریدند سر دختر تو