اين همه تاكيد، چرا؟

علاوه بر پاداش زيادتر و تاكيد بيشتر نسبت به زيارت قبر حسين بن على (علیه السّلام)، از نظر مناسبتهاى زمانى هم آن فوق العادگى، كاملا محسوس است .
همانگونه كه شيعيان آن حضرت، در هر مناسبت و مجلس و محفلى - حتى مراسم شادى و جشن هم - از حسين ياد مى كنند و ياد او رانمك هر مجلس مى دانند، ائمه هم نسبت به زيارت او - از دور يا نزديك - اينگونه اصرار و تاءكيد داشته اند .
درروايات مربوط به زيارت هم، در هر فرصت و مناسبتى، در تمام ايام و فصول سال، در همه حالات سفر و حضر، غم و شادى ، اعياد و وفيات، شبهاى قدر، مبعث، فطر،نيمه شعبان، غدير، عاشورا، و ...دستور يه زيارت حسين بن على(علیه السّلام) داده اند.و بيش از همه ائمه و حتى رسول خدا، به زيارت سيدالشهدا تاكيد شده است .
اينهابراى چيست؟مى توان گفت براى اين است كه، عاشوراى حسين و حادثه كربلا، ( سمبل ) است .
همچنانكه مخالفت و دشمنى دشمنان هم، بيش او همه، با نام و ياد و مزار مظلوم كربلا بوده است چرا كه كربلا در نظرشان سمبل مقاومت بوده است .
البته بايدبه تاريخ نگاه كرد، تا هم عمق تاثير عاشورا را در سرنوشت اسلام و مسلمين دريافت، و هم ميزان خصومت دشمنان را با اين (مزار) و ( تربت )، شناخت.تبلور درخشان خط ائمه، در حركت عاشورا بود و كينه توزى شديد دشمنان حق و اهل بيت هم، در مخالفت با آن حضرت، و اثرات شهادتش انجام مى گرفت.حتى سالها بعد از نابودى امويان هم، بخش عظيمى از جامعه، همچنان دچار ضايعات و عوارض و آثار سوء تبليغات و تعليمات مسمومى بود كه در آن دوره خفقان و در آن ( هزار ماه سياه ) ايجاد شده بود.
تشويق موكدبه زيارت كربلا، در جهت خنثى كردن و محو نمودن هر چه بيشتر آن ضايعات و سموم بود .
كربلا، از يك سو،سمبل مظلوميت آن پيشوايان عدل بود، و از سويى، مظهر دفاع بزرگ آل على و عترت پيامبر، از اسلام و قرآن، حتى به قيمت جانهاى عزيز و گرانقدر و قتل عامهاى شگفت و هولناك .
توجه و روى آوردن به مزار سيد الشهدا، در واقع تكرار و يادآورى همه روزه و همواره حق و مظلوميت و تكليف و تعهد بود، تا دلها به آن جهت و آن سو، تمايل پيدا كند و امت اسلام، (كربلايى) شود و فكر و ذكر و نشست و برخاست و آغاز و انجام شيعه، همواره ( حسينى ) گردد .
خداونداگر براى زيارت كربلاى حسين، پاداش هزار حج و عمره مى دهد، چون حج هم به بركت عاشورا باقى مانده است.حج را هم حسين زنده كرد.حيات اسلام در سايه خون پاك شهيدان كربلا بود.اگر نامى و سخنى از پيامبر و كعبه و قبله و وى و دين و قرآن مانده است، به بركت وجود حسين و خون و شهادت اوست .
اسلام، مديون سيد الشهداء است. از اينجاست كه مى گوييم: كربلا ، همه چيز ماست، چون اساس دين را حفظ كرد .
مگر نه اينكه امويان، كمر به هدم اسلام بسته بودند؟! مگر نه اينكه برنامه هاى ضد اسلام رجعت طلبان، در راستاى ارزشهاى جاهلى، يكى پس از ديگرى احيا مى شد؟مگر نه اينكه آل اميه ، اسلام را به بازيچه گرفته بودند و خلافت اسلام را همچون توپى ميان خود دست به دست مى گرداند؟! مگر نه اينكه حسين بن على فرمود :
در شرايطى كه امت اسلامى به والى و زمامدار ناپاك و نالايقى همچون (يزيد) گرفتار شده است، ( فعلى الاسلام السلام) بايد با اسلام خداحافظى كرد و با دين، بدرود گفت؟! بنابراين، حركت عاشورا، پيش از آنكه يك نهضت شيعى و در جهت احياى حق آل محمد باشد، يك حركت اسلامى و براى نجات دين خدا بود، كه در آستانه زوال و نيستى قرار داشت .
پس كربلا، تنها مربوط به شيعيان نيست، بلكه قبله گاه همه مسلمين است، چرا كه فسق علنى يزيد و بدعتها و تحريفها و ستمها و اسلام زدايى هاى بنى اميه،ازنظر اهل سنت هم مطرود و محكوم است و ايستادن در مقابل آن رجعت فاحش يك عمل ارزشمند!... سخن خود حسين، اين بود كه اگر استوارى و استقامت دين جدم با مرگ من است، پس: اى تيغها بياييد بر فرق من فرود...ان كان دين محمد لا يستقم الا بقتلى يا سيوف خذينى .
آن همه تاكيد، براى آن است كه حسين، اسلام را زنده كرد و خون او ، بقاء دين را بيمه نمود.و .... پيامبر، در وجود حسين، تداوم يافت .

حديث معروف : 
 ( حسين منى و انا من حسين ) شايد يكى از معانى اش اين باشد كه همچنانكه حسين از من است، من هم از حسينم، يعنى اگر نام من و دينم و كتاب آسمانى ام، حيات وابديت يافته است. به بركت حسين است و من نيز از حسينم .
پس، چون كربلاى حسين، مظهر و سمبل و اسوه است، مزار او نيز چنين است و زيارت قبرش هم، بيش از همه مورد سفارش پيشوايان دين است .
با استفاده از كتاب :كربلا كعبه دلها - اثر:جواد محدثى .