پیامبرخوانده‌ی بهائی بر خلاف تفسیری که از قیامت ارائه داده و آن را به ظهور پیامبران تعبیر کرده، به مخالفین خود وعده‌ی آتش جهنم داده است. لذا در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائی تأویل گفتار خود را نهی کرده، چه توجیهی برای این تناقض وجود دارد؟! از طرفی چگونه ادعای زدودن تعصبات دینی با لایق آتش دانستن مخالفین خود قابل جمع است؟!
یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت با مبلّغی بهائی، موضوع تناقض در باور پیامبرخوانده‌ی بهائی، نسبت به مسئله‌ی قیامت را مورد بررسی قرار دادند:
پژوهشگر: دیدگاه شما در رابطه با قیامت موعود ادیان الهی چیست؟!
مبلّغ بهائی: رهبر ما بهاءالله، تفسیری بر خلاف تصور شما از قیامت ارائه داده‌اند و از قیامت، به ظهور ادیان جدید تعبیر کرده‌اند.[1]
پژوهشگر: بر فرض محال هم که ادعای شما صحیح باشد، مگر پیامبرخوانده‌ی شما وعده‌ی جهنم به مخالفینش نداده است: «تالله لَن يقبل اليوم من أحدٍ شيئ إلّا بعد حُبّّه و كَفى الله بِذلک لَشَهيد و خَبير... [2]؛ قسم به خدا امروز از هيچ‌كس هيچ‌چيز پذيرفته نمی‌شود مگر بعد از محبت داشتن به او (يعنی بهاءالله) و خداوند برای اين امر به عنوان شاهد و آگاه كافيست. اگر كسی از ازل تا ابد، خداوند را عبادت كند اما در قلبش محبت اين غلام (يعنی بهاءالله) نباشد، هرگز از او پذيرفته نخواهد شد، بلكه فرشتگان اعمالش را بر سرش می‌كوبند تا اينكه او را به جايگاه مشركان در پست‌ترین نقطه جهنم بازگردانند».
مبلّغ بهائی: خُب بدون شک مقصود ایشان، اون چیزی نیست که شما فکر می‌کنید، بلکه ایمان نیاوردن به خودشان را به بدترین چیز ممکن، یعنی جهنم در فکر و خیالات شما تشبیه کرده‌اند.
پژوهشگر: شما چطور می‌توانید تصریح پیشوای‌تان (به قبول نشدن اعمال مخالفین و وعده‌ی جهنم به آن‌ها) را به معنای مجازی و خلاف ظاهر تأویل کنید در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائیت، از تأویل گفتارش نهی کرده است.[3]
مبلّغ بهائی: حالا معنای ظاهریش هم بپذیریم، چه اشکالی دارد؟!
پژوهشگر: عجیب است، عبدالبهاء از یک‌سو شعار ترک تعصب دینی سر می‌دهد: «ما برای اين مقصد عزيز (ترک تعصبات) می‌كوشيم... ولی سائرين فقط حرف می‌زنند»[4] در حالی که پدرش اعمال منکرین خود را باطل و آنان را لایق آتش می‌داند! آیا این سخنان بر خلاف این دو شعار شما نیست؟!
------------------------------------------------------------------
پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: جی اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه: بشیر الهی، سلیمانی و رحیمی، برزیل: منشورات دارالنشر البهائیه فی البرازیل، 1998 م، صص 30-29.
[2]. حسینعلی نوری، آثار قلم أعلی، کانادا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، چاپ سوم، 2002 م، ج 2، لوح 81، صص 475-474.
[3]. «از جمله وصایای حتمیه و نصایح صریحه‌ی اسم اعظم (حسینعلی نوری) این است که ابواب تأویل را مسدود نمایید و به صریح کتاب، یعنی به معنی لغوی مصطلح قوم، تمسلک جویید»: عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 341.
[4]. عبدالحمید اشراق خاوری، پیام ملکوت، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 99.
منبع : پایگاه جامع فرق و ادیان
