محمدبن عبدالله بن جعفر طيّار، مادرش خوصاء بنت خصفة بن ثقيف از نسل بكربن وائل و به گفته برخى مادرش حضرت زينب كبرى عليها السلام مى باشد.
وى همراه برادرش عون، هنگام خروج امام عليه السلام از مكه به سوى كربلا به آن حضرت پيوست، و نامه پدر خود عبدالله را كه در آن از امام عليه السلام خواسته بود از اين سفر منصرف شود به وى رساند.
روز عاشورا وى به ميدان مبارزه شتافت و چنين رجز خواند:
أشْكُو إِلَى اللّهِ مِنَ العُدْوانِ فِعالَ قَومٍ فى الرَّدى عِميانِ
قَدْ بَدَّلوا مَعالِمَ القُرآنِ وَ مُحكَمِ التَّنزيلِ و التَّبيان
وَ أَظهَروا الكُفرَ مَعَ الطُّغيانِ
به خدا شكايت مى كنم از كردار گروهى كه كوركورانه به سوى هلاكت مى روند؛
همان ها كه نشانه هاى قرآن را دگرگون و بيان محكم تنزيل را تغيير داده اند؛
و كفرو طغيان و سركشى را آشكار ساختند.
بنابر مشهور وى پس از كشتن ده تن توسط عامر بن نهشل تميمى به درجه رفيع شهادت نايل آمد. ولى به گفته برخى در حمله دسته جمعى بنى هاشم به شهادت رسيد.
در زيارت رجبيه و ناحيه از وى چنين ياد شده است:
السّلامُ عَلى مُحمَّد بن عبداللّه بن جعفر، الشاهد مكان ابيه والتالى لأخيه، و واقيه ببدنه، لعن اللّه قاتله عامر بن نهشل التميمى.
سلام بر محمد بن عبدالله بن جعفر آن كه در كربلا به جاى پدر حضور يافت و پس از برادر به شهادت رسيد و بدن خود را سپر بلاى او [امام حسين عليه السلام ] قرار داد. خدا لعنت كند كشنده او عامر بن نهشل تميمى را.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.