عمير از ياران باوفاى امام حسين عليه السلام است. وى در روز عاشورا پس از جون، غلام ابوذر، به ميدان رفت و چنين رجز خواند:
انا عميرٌ وأبى المُطاع وفى يمينى صارمٌ قَطّاع
كأنّه من لَمْعه شُعاع اذاً فقد طاب لنا القِراعُ
دونَ الحسينِ الضربُ والصراعُ صَلّى عليه المَلِكُ المُطاعُ
من عميرم و پدرم مطاع است؛ و در [دست ] راستم شمشيرى برّنده است؛
كه از درخشندگى پرتوافكنى مى كند، در اين حال جنگيدن و ضربه خوردن و به زمين افكنده شدن در راه حسين عليه السلام برايمان گوارا است. درود خداى اطاعت شده بر او باد.
او با تمام توان و قدرت عليه سپاه يزيد جنگيد و سى سوار را به هلاكت رساند و سرانجام به فيض شهادت نايل گشت.
امام حسين عليه السلام، آن گاه كه در روز عاشورا به راست و چپ نگريست و هيچ يك از ياران خود را نديد صدا زد:
«يا مسلمَ بنَ عَقيلٍ ... يا عُمَيْر بنَ المُطاعِ ... يا ابْطالَ الصَّفا! يا فُرْسانَ الهَيْجاء! مالى اناديكُمْ فلا تُجيبوُنى وَادْعُوكُمْ فلا تَسْمَعُونى ...»
اى مسلم بن عقيل! ... اى عمير بن مطاع ... اى دلاورمردان پايدار! اى سواران عرصه پيكار! چرا شما را صدا مى كنم و پاسخم نمى دهيد و فرا مى خوانم و از من نمى شنويد.»
از او در زيارت ناحيه مقدسه و رجبيه ياد نشده است.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.