عبداللّه بن يَقْطُر

عبدالله فرزند يَقْطُر [بَقْطُر] چون با امام حسين عليه السلام همزاد بود او را از صحابه خوانده اند. مادر وى دايه امام حسين عليه السلام بود و از وى نگهدارى مى كرد، از اين رو وى را رضيع الحسين (همشير حسين عليه السلام) ناميده اند.
   
هنگامى كه امام حسين عليه السلام به [منزلگاه ] زباله رسيد، پيش از آن كه از كشته شدن مسلم بن عقيل با خبر شود عبداللّه را به سوى مسلم فرستاد، ولى وى توسط حُصين بن تميم [در قادسيه ] دستگير و نزد ابن زياد فرستاده شد.
   
ابن زياد فرمان داد كه بالاى كاخ برود و به امام حسين عليه السلام دشنام دهد و آن حضرت و پدرش را دروغ گو بنامد.
  
عبداللّه آن گاه كه بالاى كاخ قرار گرفت گفت: من پيك امام حسين عليه السلام فرزند دختر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به سوى شمايم، تا وى را بر ضد پسر مرجانه و پسر سميّه فرومايه و فرزند فرومايه كه لعنت خداى بر او باد! يارى و پشتيبانى بنماييد.
  
ابن زياد فرمان داد او را از بالاى قصر به زمين افكندند. استخوان هايش در هم شكست ولى هنوز رمقى داشت كه فردى آمد و سر وى را از تن جدا كرد. وقتى به او گفته شد كه چرا چنين كردى؟ گفت: مى خواستم وى را راحت كنم!
   
آن گاه كه خبر كشته شدن فرزند يقطر به امام حسين عليه السلام رسيد خطبه اى خواند ضمن آن چنين فرمود: اى مردم، شيعيان ما رهايمان كردند و مسلم، هانى، قيس بن مُسهر و [عبدالله ] يَقْطر كشته شدند. هر كسى از شما مى خواهد باز گردد چنين كند. مردمى كه به طمع دنيا همراه آن حضرت عليه السلام شده بودند از چپ و راست متفرق شدند و فقط يارانى ماندند كه از حجاز همراه آن حضرت عليه السلام آمده بودند.
  
ابن شهر آشوب مى نويسد: پس از آنكه ابن زياد از عيادت شريك بن اعور در خانه هانى به كاخ آمد، مالك بْن يَرْبُوع تميمى نامه اى را كه از دست عبداللّه بْن يَقْطُر گرفته بود به او داد.
    
در آن نامه خطاب به امام حسين عليه السلام آمده بود: «بيعت مردم كوفه با تو را به اطلاع مى رسانم. آن گاه كه نامه من به تو رسيد [در آمدن به سوى كوفه ] شتاب كن. همانا مردم با تو هستند و به يزيد نظر و تمايلى ندارند»؛ و ابن زياد فرمان داد تا عبداللّه را به قتل برسانند. آنچه ابن شهر آشوب آورده با نوشته صاحب انساب الاشراف و ديگران اختلاف دارد.
  
در زيارت رجبيّه بر وى چنين درود فرستاده شده است:
  
السَّلامُ عَلى عَبْدِاللّهِ بْنِ يَقْطُر رَضِيِعِ الحُسَين