سيف بن حارث، از ياران جوان سيّدالشهدا عليه السلام بوده است، برخى از متقدمان؛ او را در شمار ياران امام على عليه السلام نيز آورده اند. وى پيش از آغاز جنگ در روز عاشورا با شَبيب، از كوفه به كربلا آمد و به امام حسين عليه السلام پيوست. هنگامى كه بسيارى از اصحاب كشته شده بودند و سپاه كوفه به خيمه گاه اباعبداللَّه عليه السلام نزديك مى شد، سيف با پسرعمو و برادر مادرى اش، مالك بن عبد بن سُرَيْع جابرى با چشم اشكبار خدمت امام حسين عليه السلام آمد و اجازه ميدان گرفت. امام عليه السلام فرمود: اى برادرزادگانم چرا مى گرييد؟ اميدوارم به زودى از فرط شادى ديدگانتان روشن شود. گفتند: سوگند به خدا برخود نمى گرييم. بلكه گريه ما براى شما است كه دشمن شما را محاصره كرده و ما جز جان، چيزى كه در راه شما تقديم كنيم نداريم. امام عليه السلام برايشان دعاى خير كرد و فرمود: اى پسران برادر! براى علاقه و همدردى تان، بهترين پاداش پرهيزكاران نصيبتان باد. در اين حال حنظلة بن سعد به ميدان رفت و دشمن را موعظه كرد و در حال نبرد به فيض شهادت نايل گرديد. سيف و مالك در حالى كه متوجه امام عليه السلام بودند به سرعت به سوى دشمن رفته و خطاب به امام عليه السلام گفتند: اى پسر رسول خدا درود و رحمت الهى بر تو باد! امام عليه السلام فرمود: بر شما نيز درود و رحمت الهى باد! آن گاه هر دو با مواظبت از يكديگر جنگيدند و به درجه رفيع شهادت نايل گشتند.
در زيارت رجبيّه از سيف چنين ياد شده است:
«السلام على سيف بن الحارث»
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.