سليمان فرزند رزين از مواليان امام حسين عليه السلام و بنابر نقلى امام حسن عليه السلام و از شهداى نهضت حسينى است. نامش سلمان و سليم نيز آمده است. در برخى منابع «ابورزين» به عنوان كنيه او و در برخى ديگر به عنوان كنيه پدرش آورده شده است.
از ظاهر كلام شيخ طوسى و برخى ديگر چنين بر مى آيد كه سليمان در كربلا، همراه امام حسين عليه السلام به شهادت رسيده است. اما شمارى از مورخان شهادت او را در بصره دانسته اند. بدين گونه كه امام حسين عليه السلام از مكه، به وسيله «سليمان» نامه اى خطاب به بزرگان بصره فرستاد و آنان را به كتاب خدا و احياى سنت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و مبارزه با بدعت هاى رواج يافته در جامعه فرا خواند.
همه دريافت كنندگان، نامه امام عليه السلام را پنهان داشتند، مگر منذر بن جارود- كه دخترش همسر عبيداللَّه زياد بود- كه ترسيد نامه دسيسه اى از جانب ابن زياد باشد. لذا نامه و پيك را نزد ابن زياد آورد. او نيز پس از آگاهى از محتواى نامه بى درنگ دستور داد آورنده نامه را به قتل برسانند. سليمان بن عوف حضرمى اين دستور را اجرا كرد.
در زيارت منسوب به ناحيه مقدسه بر سليمان اين گونه درود فرستاده شده است:
السَّلامُ عَلى سُلَيمانَ مَوْلَى الْحُسَينِ بْنِ أميرِالمؤمنينَ وَلَعَنَ اللَّهُ قاتِلَهُ سُلَيمانَ بْنَ عَوْفِ الْحَضْرَمِىّ.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.