خالد بن عمرو ازْدى

خالد، [در روز عاشورا] پس از پدرش، عازم ميدان شد و چنين رجز خواند:
  
          صبراً عَلَى الْمَوتِ بَنى قَحْطانِ             كيما تَكونوا فى رِضى الرَّحمن
             ذى الْمَجْدِ وَالعِزَّةِ وَالْبُرهانِ             وذُو العُلى والطَوْلِ وَالاحسانِ
             يا أَبتا قَدْ صِرْتَ فِى الجِنانِ             فى قصرِ دُرٍّ حَسَنِ البُنيانِ
     
 [اى ] فرزندان قحطان! بر مرگ [در راه خدا] بردبار باشيد؛ تا خشنودى خداوند مهربان را دريابيد. [پروردگارى كه ] داراى عظمت، عزّت، حجّت، مقام بالا و قدرت و احسان است. اى پدر! قطعاً در بهشت، در قصرى از درّ و زيبا جاى گرفتى.
   
او چند تن از دشمن را به هلاكت رساند و سرانجام مدال شهادت را به گردن آويخت. از وى در زيارت ناحيه و رجبيّه ياد نشده است.