شِمربن ذی الجوشن

از فرماندهان خشن و جنایتکار سپاه کوفه در حادثه کربلا و از قاتلان سیدالشهداء (ع) . وی از طایفه بنی کلاب و از رؤ سای هوازن ، و مردی شجاع بود که در جنگ صفین هم در لشکر امیرالمؤ منین (ع) بود ، سپس ساکن کوفه شد و به روایت حدیث پرداخت . نامش « شَرَحْبیل » و کنیه اش « ابوالسابغه » بود . وی از فرماندهان سپاه عمرسعد در حادثه کربلا بود و پس از سستی ابن سعد در برخورد قاطع با امام حسین (ع) همراه با فرمانی از سوی ابن زیاد به کربلا آمد که اگر عمر سعد حاضر به انجام مأموریت نباشد ، وی آن را بر عهده گیرد . در کربلا ، فرمانده جناح چپ میدان بود . پس از شهادت امام حسین (ع) ، عبیدالله سر امام حسین را همراه او به شام نزد یزید فرستاد . سپس وی به کوفه بازگشت . وقتی قیام مختار در کوفه پیش آمد ، شمر از کوفه بیرون رفت . مختار غلام
  
خویش را با گروهی به طلب او فرستاد . شمر غلام مختار را کشت و به « کلتانیه » از قُرای خوزستان رفت . جمعی از سپاهیان مختار به سرکردگی « ابوعمره » به جنگ او رفتند . شمر در این نبرد کشته شد و تن او را پیش سگان انداختند . (1) به نقلی دیگر ، پس از خروج مختار ، دستگیر و کشته شد . (2)
 
نشستن او روی سینه امام حسین (ع) برای بریدن سر مطهر ، حمله به خیام اهل بیت ، امان نامه آوردن برای عباس تا او را از امام جدا کند ، از جنایات دیگر اوست . مردی آبله رو و بد سیرت و زشت صورت بود و زنازاده به حساب می آمد . نامش در زیارت عاشورا ، همراه با لعنت آمده است « وَلَعَنَ اللهُ شِمرا » . امام حسین (ع) ، سخن پرشور « اِنْ لَمْ یکنْ لَکم دینٌ ... » را هنگام هجوم شمر به سراپرده امامت و خیمه های اهل بیت فرمود . (3) در آخرین لحظات حیات امام حسین (ع) هم که آن حضرت بر زمین افتاده بود ، باز عده ای را تحریک کرد که بر آن حضرت حمله آوردند . (4)
 
پی نوشتها:
1 - فرهنگ فارسی ، معین . بخش اعلام ، معارف و معاریف ، ج 3 ، ص 1344 .
 
2 - سفینة البحار ، ج 1 ، ص 714 .
 
3 - مقاتل الطالبیین ، ص 79 .
 
4 - ارشاد ، ص 242 .