دشمن نخست كساني هستند كه حسين و يارانش را كشتند. آن‌ها ستمكار بودند، اما اثر ستمشان ناچيز است، زيرا كه فقط جسم را كشتند و اجساد را پاره پاره کردند اما با این کار مرگ حسين (ع) را جاودانه و هميشگي کردند.

او در صنعاء چهل نفر از ریش سفیدان را به جرم اینکه دو کودک مذکور در خانه زنى از فرزندان آنان مخفى شده بودند، به قتل رسانید.

ابن زیاد در میان مردم اعلام عمومى نمود و اذن عام داد تا نزد او آیند مردم جمع شدند، سپس فرمان داد تا سر مقدس امام حسین را حاضر کردند، سر را آوردند، همینطور به آن سر مطهر نگاه مى کرد و مى خندید، و با چوبدستى که در دستش بود به لب و دندان سیدالشهداء اشاره مى کرد و مى گفت: زیبا دندانى دارد.

قرآن کریم علاوه بر ارائه ملاک های ایمان و کفر و حق و باطل نمونه هایی از انسان های مؤمن و کافر را به عنوان الگو معرفی می کند و به آن ها عینیت خارجی می بخشد. امام حسین علیه السلام نیز به گونه ای در قیام خود حرکت کرد که ملاک واقعی حق و باطل گردید. به این معنا که هر کس در اندیشه با او هماهنگ و در قیام با او همراه باشد، در جبهه حق قرار می گیرد و الا در راه باطل قدم بر می دارد. از این جهت نمونه هایی را از افراد منفی در کربلا بازمی شناسیم.